Sto kilo kości

Poranek w Płoszczynce jest dzisiaj
jak sto kilo kości rzuconych na żer
ptakom i ludziom, z których każdy

zawsze coś chce. Rano zjadłem
dwa jabłka i trochę mało sensownej
papki, coś jak otręby albo okruchy

życia (w każdym razie drobiazgi),
którymi nie można się struć
ani nasycić. Od strony Stromca

albo Czernicy idzie jakaś
Dziewczyna, a może to tylko
drzazga słońca w oku

lub w potylicy.

Sto kilo gwoździ

Poranek w Płoszczynce jest dzisiaj
jak sto kilo zardzewiałych gwoździ.
Może ktoś je kiedyś do czegoś

solidnie przybije. Od tego są
gwoździe i po to są młotki
(rzeczy niezbędne do życia).

Przybijany zaś robi za worek
kości, z których robi się
użytek (świadkowie są zawsze

niepotrzebni).

Stara Droga Celna

Z przyszłością bym nie przesadzał.
Nie przesadzałbym z niczym, gdybym
choć o jedną fasetkę lepiej umiał

zobaczyć to, na co patrzę, lub przed
czym wzrokiem uciekam. Ze Starej Drogi
między Rozdrożem pod Cichą Równiną

a Orlem dobrze widać Wysoki Grzbiet,
ale to, co za Grzbietem, to już nie świat.
Co innego o krok: turzyce, młaki,

wełnianki i mchy. Przeszłość
jawi się zawsze inaczej.
Przyszłość to Zmarli,

Zmarli to my.

Bracia i siostry

Zabrnąłem dalej, niż chciałem,
bo aż do Adršpachu i Teplic, ale co
znaczy chcieć? Od wczoraj chcę

stanąć na Královeckým Špičáku
i jutro stanę. A może zejdę na Drogę
Głodu wprost do Broumova, gdzie

jeszcze nigdy nie biłem się pięścią
w ściśniętą obręczą pierś. Jeszcze
nigdy w Broumovie nie widziałem

żadnej wskrzeszonej osoby, choć
czescy bracia i siostry chodzą po
sielskim rynku co najmniej jak

zmartwychwstańcy, siły
przyrody, dary niebios
bez dedykacji

i adresatów.

Korzenie na temat

Przypadkowe opinie na temat, czyli
pozostające w luźnym związku ze światem
żywych tudzież bez związku ze sobą

i duszą Zmarłej, zostawiłem w busie,
aby użyczyć im nieco miejsca na przyszłe
przygody z ciałem abstrakcji, sam zaś

ruszyłem w góry, gdzie między jedną
ścianą lasu a drugą bez kitu wciska się
teraźniejszość, którą śnieg dzisiaj

obłapił jak głupi, przez co bez
zasłon widać, jak skupia ją błękit
nad głową, grudy ziemi w krętych

korzeniach, słoneczna mgła.