mówię co myślę

a może
myślę tak
jak

mówię
więc jestem

na końcu języka

wers schrödingera

nie będę nawet pamiętał
twojego elektryzującego słowa
kiedy jak kot przeskoczy
po grzbiecie dłoni

zamruczy wierszem

z godnością

zaświadczam że nasza znajomość
została zrekapitulowana
stawiają się już ostatnie przecinki
zostały z niej wyciągnięte
wnioski i to co dobre
można zachować na przyszłość
jak czystą kartkę

niechcący poplamiłem ją wierszem

po łuku

mijam słońce
wciąż zawieszone pod mostami
autostrada
odgięta masywnym cieniem

znowu wjeżdżam na tę zdeformowaną tęczę
przyczepioną do mgły

a jakże

czasem jestem dopełniaczową metaforą
zdecydowanie czymś czegoś
prawem prostym
nadmiarem
skrótu pożerając ego
ogon

hałasem ciszy
biegiem zastoju
onomatopeją
formą deformacji

bez znaczenia

czytacie mnie
na swoją dopowiedzialność