Dożynki

Zżęte ostatki.

Jaśko jeszcze na ściernisku. W snopy wiąże, co maszyna nie zdjęła, myślał Julek, rosół chłepcząc niedbale. Zasłużony. Z sieni głosy dochodziły małżonki i nowej sąsiadki.

— O τ-θ wywiedzieć się pójdziesz jutro. Słyszy mnie? — Zwrócił się do żony, zaniepokojony nadmiarowym mamrotaniem, bo może jeszcze co powie za wiele. Nie wiadomo skąd to przyszło. Czarownice, myślał Julek, chłepcząc dalej.

— Słyszę, słyszę — odpowiedziała zdawkowo i zwróciła się do gościa ciszej: — Bóg pokarał mnie tym. Jak by sam nie mógł pójść. Też mi co.

Po niemłodej brodzie, fugowanej i porośniętej od rana, strużka wywaru z kury ostatniej spływała Julkowi, pierwej leniwie, teraz nerwowo.

— A żeby cię pierun! — wydusił w niemocy, rozlewając już niemiłosiernie.

— Stary, jedz. Jedz, bo nalewki nie dostaniesz. — Kontynuując, zwróciła się do rozmówczyni: — Jak się nie napije, to bredzi po robocie pół nocy. Wczoraj o monopolach mamrotał, skaranie boskie, żeby w tym wieku równania Maxwella przekształcać z ładunkiem magnetycznym! A puknij ty się! Zaraz zacznie sklejać modele.

— Zamilcz kobieto! Ty i te twoje pola z cechowaniem. Żeby was piorun, modernistyczne cymbały leniwe! Jaśka romantycznymi bredniami zarażasz do tego. Grupami z gradacją! Jak za wiatrem w polu ugania się za fotinami, srotinami, osioł.

— O nalewce i kwantowaniu kanonicznym dzisiaj możesz zapomnieć.

Sanatorium potrzebne od zaraz

Aliści odziać w szaty, wzuć człapy, wszystko na szaro, co by poczytanym nie być za potrąconego, to primo. Secundo, konforemnie myśli czesać, podług miary sąsiada i sąsiadki, sąsiada sąsiadki, tej, wiadomo, co ma kurze łapki, a tamtego, co ciska pieprzem w wieprze, daj dalej, od Buga do Odry. I tak tertio, w łożu umoszczony, myślę sobie — o kurwości, jak tutaj jest nudno.

Lecz wyjście jest jedno z tego impasu — aliści szarym pieprzem, od Buga do Odry, wieprz wieprzem.