Kufer

W pewnej małej afgańskiej wiosce żyła dziesięcioletnia Faouzia. Jej matka chorowała na gruźlicę i nie wstawała z łóżka. Ojciec zaś utrzymywał rodzinę, pracując jako kupiec na pobliskim targu. Każdego dnia przynosił do domu świeże mięso i owoce oraz wodę pitną, żeby nie umarli z głodu i pragnienia. Susza od lat nawiedzała ich wioskę. Mimo biedy Faouzia miała grupę przyjaciół, z którymi chodziła do wiejskiej szkoły. Doceniała każdą małą rzecz i pomagała w domowych obowiązkach. Niczego nadto nie potrzebowała…

Do czasu, kiedy Afganistan przejęli Talibowie.

Pewnego dnia ojciec Faouzii dostał od nowego rządu wezwanie do sądu za rzekome oszustwa finansowe. Jednak zignorował to i nie mając pojęcia, że zapadł skazujący wyrok, poszedł jak zwykle na targ. Aresztowano go tego samego dnia i wywieziono do obozu pracy. Niedługo potem stan matki pogorszył się i umarła z wyczerpania. Faouzia została sama.

Zdruzgotana i zdradzona musiała uciec z tego przeklętego miejsca, które do niedawna było jej domem. Jednak zgodnie z prawem szariatu kobiety w całym kraju nie mogły swobodnie przemieszczać się po miastach. Musiały siedzieć w domu, za złamanie tej zasady mogły być surowo ukarane.

Nagle Faouzia przypomniała sobie o kufrze, który należał do jej ojca. Kiedy była mała, matka opowiadała jej baśń o chłopcu, który wsiadłszy do kufra poleciał do obcej krainy. Drewniany kufer obity wołową skórą wyglądał zwyczajnie — w środku leżały pożółkłe papiery z obliczeniami zysków.

Zabrała ze sobą niezbędne rzeczy — glinianą lalkę, morelowy dżem, bidon z wodą, srebrny zegarek i złoty wisiorek, który miał przynosić szczęście. „Żeby mi się udało znaleźć miejsce, w którym mi się powiedzie…”, mruknęła do siebie Faouzia i wsiadła do kufra.

Kufer oderwał się od ziemi, a dziewczynka poczuła lekkość. Zapłakała, żegnając swoją wioskę, i odleciała w nieznane.

7-14 maja 2024