***

Mój syn
na kilkadziesiąt lat przed śmiercią
biega po osiedlu, jeździ na hulajnodze,
gra z kumplami na telefonie,
ogląda tiktoki.

A potem przychodzi i mówi —
— kocham Cię, tato.

Boże
miłosierny! A ja muszę mu powiedzieć,
po co się urodził —

Nieubrane słowa

Nieubrane w słowa
myśli
stają się zbyt lekkie, odfruwają.

Poubierane
uginają się pod ciężarem.

Wiersza.

Wiersz drży. Bo był
we mnie.

Bo był mną.

Wskazówki

Patrzę na zegarek
          — potem
                  jeszcze kilka razy.

Coś krąży pod skórą
— coś
          chce być napisane,
                  coś chce się napisać.

Chyba
          straciłem rachubę czasu.

Łapię się wskazówek,
żeby się nie zgubić.

— Zawracają.
Wszystko już było.

Pole widzenia

Na razie tyle. Nie będzie więcej, robią się dziury w powietrzu
i odlatują wszystkie ptaki, martwe słowa na kartkach spadają
z nieba, otwiera się

horyzont. Patrzysz. Nie możesz patrzeć. Dotykasz wzrokiem,
pulsuje krwią nabrzmiałą w żyłach i wiesz, że coś jest za tą
linią, coś w innym kolorze;

myślisz —
— byleby tylko zachować szerokie pole

widzenia.

Smycz

Potykam się o wiersz (o słowo, o słowa, tu słowo, tam
słowa) i o życie.
I tak się działo w chwilach
każdego końca mojego świata,
a ja
za każdym razem
tylko trzymam te wszystkie łaski, kurwa, pełne
nieszczęścia,

by nie zerwały się ze smyczy.