nim sen nadejdzie

tylu moich przyjaciół wymaszerowało w sen. jeszcze
dudnią mi w głowie bębny ich butów uderzających o bruk
niedokończonych wojen. pozostały po nich porozrzucane
guziki od mundurów wierszy. odbezpieczone granaty słów
których nie zdążyli wyrzucić na papier lub choćby na wiatr. nocą
zamiast baranów liczą kroki tych którzy przekroczyli linię
frontu. powoli zajmuję ich pozycję. za nimi

już tylko sen.

źródło

przesuwam się na przekór rzece. od rozległych rozlewisk
ujścia poprzez pomosty jej meandrów w poszukiwaniu
prapoczątku. mijają mnie fale zdziwione kierunkiem
drogi. namawiają do odwrotu ale nie ma już
odwrotu. powoli zawęża się koryto rzeki. można je zamknąć
pierścieniem ramion. za chwilę odnajdę
miejsce gdzie rzeka wypływa spod ziemi a ja wpłynę

do źródła.

czas wyjścia

Ewie

bardziej od śmierci boli świadomość
rozłąki z tobą. wprawdzie to tylko na chwilę
zwaną wiecznością ale przecież każda minuta
bez ciebie staje się zapowiedzią nieskończoności.
pocieszam się nadzieją że po drugiej stronie skreślono
czas z listy wymiarów. póki co zbieram
każdą kreskę twojego uśmiechu i buduję z nich
labirynty by oddalić moment

wyjścia.

widok bez lustra

próbuję zbudować lustro. zbieram małe
kawałki kryształu i sklejam śliną — taka nietrwała
konstrukcja — przecież wszystko się zmienia
i ulega destrukcji. moja twarz w bruzdach zmarszczek
rozpada się na zachodzące na siebie twarze starca
i dziecka. trudno je rozdzielić. przenikają się
wzajemnie jak czerń z bielą. patrzę poprzez pustą
ramę od lustra na krajobraz

beze mnie. w ogrodzie kwitną bzy.