Myśli Anny i jej spacery po lesie

1

Po prostu jestem,
Jestem próchnicą ziemi, która zjada sama siebie,
Drzewami, które pochłania ich własny wzrost,
Płynę narkotykiem,
Płynę ciepłą wodą.

2

Powiedz mrówkom,
By wyjadły moje wnętrze,
Jesteś głosem tego świata,
Życiem tego życia.

3

Król Gór nie jest moim prawdziwym ojcem,
Jestem córką Nicostki,
Ona oblała moje nagie ciało,
Z niej tworzę drzewa,
Z niej rozrasta się las.

4

Bój się śmierci,
Bo ja tam będę,
Ja i Król Gór,
I moja matka — Nicostka,
I będą tam drzewa,
I źdźbła traw kąsające jak języki,
I tylko twojego Boga tam nie będzie.

5

Życie jest nieskończone,
A śmierć nie istnieje,
Chyba że postanowimy inaczej,
Człowiek tworzy Nicość
I człowiek tworzy Życie,
Król Gór cierpliwie słucha
I musi posłuchać.