Sterbenoia [sterben (niem. umierać) + noia (wł. nuda)]

(wł.) Nuda dymi mi w zmęczoną twarz,
Zamgliła mi oczy, skrwawiła mi białka.
(niem.) Umieram zbyt powolnie z tej nudy,
Lecz rodzi się wściekła myśl mojej agonii…
Zabić nudę.

(niem.) Chwytam igłę, by uderzyć w gardło
Z krwią w żyłach tętniącą Kozaków galopem,
(wł.) Z wrzaskiem agresywnym wyrwanym z gardła
Pozbywam się nudy gasnącej na oczach.

(wł.) Nuda zdobywa jeszcze jeden oddech,
Lecz z dymem w swych płucach zadusza się, chrypi
(niem.) I żadna inna nuda nie powstałaby,

Gdy widzą krwi obłęd w zabawy potrzebie,
Gdy widzą, jak gniewem obdarzam zamglenie.

(wł.) Jakież to święto mi czyni zabicie,
(niem.) Jak bardzo żywszy znów jestem,
Gdy mogę palącą potrzebę zadusić.

(wł.) Muszę od czasu do czasu się odczłowieczyć,
Potrzeba mi pozbyć się nudy tak zwykłej,
(niem.) Która podobnie jak ludzie zakrztusiłaby się krwią.

Rodzina

(wł.) Jestem Tezeusz na łodzi na morzu,
(niem.) Szukając lądu, wymieniam żagle,
Z desek na falach płynących wraz z wiatrem
Obie w nim burty na nowe zamienię.

(wł.) Łódź z drewna jest taka jak poprzednio,
(niem.) Fale wciąż walą tak samo jak zawsze.
Drewno już inne w los ten sam wciąż grzęźnie.
Statek na piachu wśród fali ma zginąć.

(wł.) Muszę zmierzyć się z nieznanym,
(niem.) Woda mnie przeraża, deska krótsza niż przedtem,
Trzeba popłynąć, niech fale mnie wiodą,
Weźcie mnie szkwałem na chwałę lub zgubę.

(wł.) Łódź Tezeuszowska tonie w piasku,
(niem.) Wzór z imienia, jednak życie jest inne,
Mógłbym utonąć z nią na dnie…
Imię znaczenie miałoby żadne!

Balladino

Przez stację Skrwawienic jechał nocą tenże gość
(niem.) Całkiem biały w kolorach, z księżycem przy stopie.
Kto widział, ten mówi: w oczach biel ma zgrozy dusz,
(wł.) Poszetka w marynarce — czerwona jak krew, czyż nie?

Przez pola pociągiem taszczy widma swoich snów,
(niem.) Ciągle w wędrówce, ciągle w tragicznej drodze,
Ucieka w nieznane, ale nie wiem komu zbiegł.
(wł.) Łańcuch na szyi — to już nie jest symbol.

Widziałem go nocą — jechał ze mną, czytał wiersz,
(niem.) Czytał Lenore — białe oczy już płaczą.
(wł.) Poszetka w marynarce — tu wylało się serce,
(wł.) Łańcuch na szyi — tu był portret życia,
Nie znajdzie kochanej — lecz szuka jej wciąż.

Nie znajdzie kochanej — więc błądzi przez noc.

Odynessuneja [Odyseja + nessun (wł. nic)]

Na szarej tafli chodnika Warszawy
(niem.) Fale uderzają o ścianę łodzi.
W burzliwych prądach stłoczonych przechodniów
(wł.) Łódką płynę w swoją podróż donikąd.

Gdy fale walą i wyje chór wściekły,
(niem.) Widzę człowieka takiego, jakim był zawsze.
Podziwiam burzę, co zżera świat skały,
(wł.) Z łodzi oglądam swą podróż donikąd.

Sirentscheidung [sirena (wł. syrena) + Entscheidung (niem. rozwiązanie, wynik)]

(niem.) Na biegnących falach morza wieczoru
Tańczy, wiruje w wietrze syreni śpiew.
Błyszczy w promieniach słońca zwodniczy śpiew.
(wł.) Śpiewa w szmerze, szmerze nazbyt pięknym.

(niem.) Jednak ptaki zawsze uciekną w płynne powietrze,
Znają szum wiatru, które je w fale wzniósł,
Błyski i szmery sztuczne nie zmylą już.
(wł.) Są zmęczone plastikiem, widzieli go w całym granacie.

(niem.) Ale znowu jest jakiś podlotek,
który, choć odbił w górę, jak każdy ptak,
(wł.) został przekonany i złapany w górze
w szelest plastiku na wietrze — ptak spada w dół.