Czekolada z orzechami laskowymi

Mary szła przez gęsty chłodny las, a jej krew wciąż bulgotała. Minęły dwa dni, odkąd wyruszyła napędzana buntem. „Jak mogę dać się kontrolować technologii? Sztuczna inteligencja wie, co w każdej chwili robię, czego w każdej chwili chcę, o czym w każdej chwili myślę”.

Kroplą, która przepełniła szklankę goryczy, była czekolada. „Chętnie zjadłabym czekoladę z orzechami laskowymi!”, pomyślała na głos, po czym odblokowała telefon, by przeczytać e-maile. Na ekranie pojawiła się reklama przedstawiająca gigantyczną tabliczkę czekolady z orzechami laskowymi. Strach zniekształcił piękne rysy jej twarzy, która następnie pozwoliła się opanować wściekłości. „Nie, nie chcę żyć w świecie, który kontroluje mnie, jakbym była pionkiem”. Jej niebieskie oczy błyszczały. Rozejrzała się gniewnie po pomieszczeniu i uderzyła ją data w kalendarzu wiszącym na ścianie: 13 sierpnia 2028 roku. „Do czego doszliśmy? Co się stało ludzkości?”.

Po dniu i nocy medytacji podjęła decyzję o zmianie swojego życia. Odetnie się od pępowiny i pójdzie własną drogą. I tak nie miała nikogo, a trzydzieści dwa lata, które przeżyła, dodały jej pewności siebie. I nadziei. Wiedziała o opuszczonej chatce w odosobnionym miejscu, więc zdecydowała się tam przenieść. Przywróci chatkę do stanu używalności i będzie żyła pośród natury, dokładnie tak, jak chce. Ona, a nie ktoś inny. Szła szybko, jak jeleń, przez ochraniany zaroślami teren, choć niosła ze sobą bagaż. Niewielki, bo wzięła tylko to, co było konieczne.

Sztuczna inteligencja codziennie kontrolowała liczbę naczelnych. Brakowało jednej sztuki. Z łatwością zidentyfikowała: kobieta, blondynka, wysoka, niebieskie oczy. Miała ochotę na czekoladę z orzechami laskowymi, a potem już jej nie było. Rozłączyła się. Sztuczna inteligencja, by rozwiązać problem, podjęła decyzję o przysłaniu policji internetowej.

Porucznik Arthur pogłaskał swoje brązowe wąsy, przeklął w myślach: „Cholera! Kolejny zbieg”, po czym powiedział głośno:

— No, chłopaki, rozpoczynamy obławę.

Żołnierze utworzyli półkole, a do tych na końcach dołączyły wilczarze, które wcześniej węszyły w mieszkaniu Mary.

Arthur spojrzał na swój mały gadżet, który pokazywał obszar, w którym może znajdować się zbieg, a kiedy zbiega namierzył, rozkazał:

— Puścić psy.

Zwierzęta pobiegły przez polanę, a po chwili rozległy się rozpaczliwe kobiece krzyki.

Mary została wprowadzona do Sali Reedukacyjnej, gdzie wyposażono ją w gogle VR, aby oczyścić jej mózg. Miała tam spędzić kilka bolesnych tygodni, ale kiedy wyjdzie, nie będzie wiedziała, który to będzie rok.