Świat

Kształt smukłej łodzi ze stojącym pośrodku masztem, trudno o bardziej oczywisty znak miłosnego aktu. Oto fala unosi się i opada, huragan porywa i dmie na wskroś, a kilka sążni niżej trwa niezmącona cisza i otwiera się nieznająca spoczynku ciemność.

1. 

mgła okrywa górskie doliny
przy oknie stoi jagoda w nocnej koszuli
mleczne drogi pomiędzy krzywiznami grzbietów
piersi i pośladki jak góry sokole oglądane pod światło
jak leniwe wieloryby w falach poranka

jagoda krząta się otwiera żeliwne drzwiczki
na bryłkach węgla układa suche polana patrzy
jak płomień opływa papier jak zajmuje się drewno
wtedy zamyka drzwiczki ciepło wznieca w kominie
mały pionowy wiatr

jagoda płucze dłonie i twarz zrzuca nocną koszulę
niespiesznie ubiera się czesze kiedy kończy
na piecu terkocze już czajnik

2.

przejmująca kruchość
w tym jej przywiązaniu do rzeczy
kiedy nieśmiało szuka akceptacji dla obrazka
który właśnie kupiła żeby powiesić w dużym pokoju
kiedy dzieli się pomysłem na kolor ściany albo obrusu

pojawia się wtedy ból
dolegliwość bezradne pragnienie
obdarowania jej siłą która pokona
nieuchronne opuszczenie i śmierć

3.

wszystkie naraz wykrzykują swe pieśni
jagoda słucha ukryta w loży ze snów
śpiew dobywa się z dna ptasich żołądków
oznajmia światu wolę życia tryumf instynktu
hejnały pożądań panoszą się w żywiołach wiosny

tymczasem las wystawia swoje młode kości na blask
niepojęte przepychy kolorów grzeszne odnóża narządy
ponad niedotykalne powaby płatków
niżej roją się mnożą
małe istnienia larw

las udaje że nie jest jego zamiarem pożeranie
zwycięstwo w morderczym wyścigu w górę i w dół
do soków ziemi i śmierciodajnego światła

chciwe palce jagody przeczesują grzebią miętoszą aż boli
próbują wedrzeć się do brzucha otworzyć wymacać początek
to jest tu w środku
ta poczwarka

przegryza kokon