Wstęp

„te wszystkie prądy powietrza,
którym tyle zawdzięczam”
(chyba z Lovella)

Tyle determinant o poranku
i dobrze jest,
niepościelony dniu,
nieczytelny skowycie,

cienie dawnych miłości
pukają w oślepione mgłą okna,

idę i węszę cię, świecie,
jesteś taki pozytywny
w odczuciach,

ale im dalej, tym gorzej,
chyba że czegoś nie zrozumiałem
na wstępie.

Te zwierzęta

Te krzesła które znam za dnia
grają nocą zupełnie inaczej

mylą kwestie
pod szepczącym śniegiem

tajemnicze i bezwzględne
w świetle księżyca

jak ten stół
śnieżna wyspa pełna ptasich tropów

poranek wchłonie ją i spłaszczy

te zwierzęta
które przychodziły do telewizora
jak do wodopoju

gdzież są

Rozszczekały się psy

ze słowem bożym chodzą po dzielnicy
albo jeżdżą z tańszym węglem z biedaszybów

Ojczyzna

Już pożegnalne
te róże

hardo wbite w zaspę

kwiaty do kożucha
mlecznej mgły

wstydliwy szkarłat
na policzku ciemnej
postaci w dymie

kominy krztuszą się
odliczając dni

„aby do wiosny”
nic nie zmienia
puste zaklęcie

szelest nornic
w zwiędłej cebuli
w koszu

przetrwać
podawane z ust do ust
rozciągnięte
w martwym uśmiechu

Tajemnica

Co ja robię
tu, w Biedronce,

w tłumie pohukujących groźnie postaci
stojących w kolejce po niewyobrażalne
szczęście?

Gdzie się podziewa w tej chwili
kosmos, ta cała magia i metafizyka, gdzie?

Jebać niewyobrażalne szczęście,
jebać promocję,

postawić wszystko na jedną kartę
opartą o drzwi staff only,

wtargnąć i zobaczyć na własne
oczy, co się tam wyprawia,

we Wnętrzu,
w całkowitej Tajemnicy.