marsz słoni

drepczą w jednym kierunku
ciągną całym stadem
jeden drugiego
trąca drewnianym nożem

toną w popiołach porzuconych gniazd
i nieba
które wszechdrogą odeszło
w mleczną dal

języki zlizują resztki wiekowej mądrości
wędrują po wyszczerbionych zębach czasu
spękanych ustach
chłonąc słone wspomnienie morza

przez lata w samotnym kroczą tłumie
niewidomi
nieświadomi
że brak im
mądrości słoni

delhi belly

z trudem trawię narastające złogi
białe krwinki tracą siłę przebicia
nowotwór pożera tkanki zdrowego rozsądku

czy istnieją granice wchłanianego kłamu?
może spróbować jeść bez opamiętania
zapić czerwonym winem
i czekać

biegunka w końcu minie

obiad

mimo wszystko
zrobiłam dziś obiad
gdy wszedłeś do domu
zapiekły Cię oczy

stałam przy oknie
na blacie leżał nóż
oblepiony sokiem martwych łez

zmysłowe siniaki

poobijane mam dziś zmysły
poturbowane kalekim wieczorem
boli mnie mój człowiek

na szczęście
sumienie mam czyste

zdejmij skórę

zdejmij skórę
obnaż swoje kości
zwiotczała i starła się przez lata
pokaż burgundowe nici pełzające między tkankami

pokaż mi kierunek krwiobiegu
a powiem Ci
czy z krwi i kości jesteś
człowieku

mam cztery gekony

i kadzidło o zapachu bawełny
zanurzam się w gęstym wymiarze
mglisty dym okadza zbolałe światem zmysły

wokół mnie rozległe plantacje
słońce w zenicie
nie pali mi jednak skóry
patrzę do lustra
ciało
pokryte mam łuską