Argonauta i kapkę Malinowski

Pozagabinetowo, zawsze w podróży. Tym razem Trobriandy, właściwie Trochę Trobriandia, na podobieństwo, malowniczy archipelag wysp kataleptycznych na mocy wędrówki ludów czasów wielkiego Iosifa Wissarionowicza wielką wodą nie otoczony. Obrosła od tego czasu w legendy pisane troszkę na kolanie jak choćby lubuskie Złote dzidy Bolesława imć Janusza Koniusza.

Wychodzę z chatki, kłaniam się. Argonauta, sąsiad Matki mojej i Ojca mojego idzie tylko po „swoim” chodniku. Nie może wejść na chodnik Matki mojej i Ojca mojego, ponieważ dostąpi działania sympatycznego. Stopy, mimo oddzielenia od ziemi obuwiem, nabiorą nieprzyjemnego dla całego organizmu braku poczucia własności. Kontakt wzrokowy jest utrudniony przez zawiłe, być może z natury, spazmatyczne wyładowania elektryczne w oczodołach. To może być działanie nekrofilnej wody. Kiedy brakuje jej w kranie, pierwsze co Argonauta czyni, jest zaopatrzenie. A woda jest na pobliskim cmentarzu, w tamtejszym kranie. Nie zaszkodzi zupy na niej nagotować, herbatkę zaparzyć. Alkohol popić również, spożywany systematycznie w środy i w soboty. Czasem w niedzielę. W wachlarzu czynności magicznych mamy cały szereg ekspresji resentymentów. Na przykład „ołtarzyki”. Robi się je z kilku zużytych podpasek znalezionych w śmietniku. Niechęć i jednocześnie tęsknota do waginy? Oraz z puszek po piwie w ilości dwie najczęściej. Pojawia się też świeca czasami. Nadpalona. Ołtarzyk formowany jest sympatycznie na chodniku podwórza Matki mojej i Ojca mojego. Podpaski natomiast chaotycznie rozrzuca się tu i ówdzie, tworząc skomplikowaną mozaikę złośliwości. Czasami wlewa się w ziemię naftę, by plonów sąsiad zebrać nie mógł, bo i po co? Ale za to się nawozi. Coś za coś. Sympatycznie odbierając pracę śmieciarzom i śmieciarce. Śmieci wywozi się na cmentarz, a najlepiej jeszcze dalej. A własny śmietnik zamknięty na kłódkę. Taką małą kłódeczkę. Jak wszystko.

Czy Argonauci chorują psychicznie? W liczbie mnogiej wypytuję, bo to zestaw czynności magicznych, jak się okazuje dość osobliwy, ale popularny w Trobriandii. Ten autyzm, nie tyle społeczny co świato-zewnętrzny w ogóle. Te chmury złowieszcze, otarcia się o półki w Kauflandzie. Te wiecznie zajęte przystanki autobusowe kimkolwiek, czymkolwiek. I spadające liście z drzew, które trzeba zbierać pojedynczo, dla zabicia czasu. Dla mordowania czasu. Dla niepójścia na wybory powszechne.

Z podróży: kapkę Malinowski (a cyto, a pise, a taki głąb).

Zwierzęta

Zwierzęta są takie jak my — czują, kochają, cierpią, piszą i czytają książki, tworzą muzea i historię, jedzą ludzi.

Volvo

Czy mogę pożyczyć twoją żonę?

Tak, ale jutro pożyczysz mi Volvo, powiedział Ingolf do Sigvarda, delektując się jednocześnie znakomitą pieczoną kiełbaską na wolnym powietrzu.