Powiastka ugandyjska

Piętnem późnej jesieni jest półmrok. Patrzę przez kuchenne okno, patrzę zziębniętymi palcami. Na dzikim winie drżą ostatnie liście w kontrapunkcie słodkich zmrożonych owoców. Czuję smak Gewurztramminera i alzackiego pasztetu. Jesienią skojarzenia są jak rękawiczki. Zaparowane lekko od dołu okna. Od czasu do czasu spływająca po szybie kropla wyznaczająca idealny pionowy odcinek — jak nacięcia na kolbie rewolweru. Za oknem surowość, alegoria ludzkiego żywota. Drzewa bez liści. Gdyby je nawet ozdobić, nie odzyskają letniego blasku. Żadna ozdoba nie przywraca utraconego blasku — i nie chodzi tu tylko o jesień i drzewa— chodzi tu o wszystko. Surowość rozbija się na dwoje, na realizm i marzycielstwo. Realizm jest trudniejszy, wymaga skupienia i uczciwości. Marzycielstwo bywa właśnie tylko ozdobą. Uprawiam realizm, więc widzę po prostu jesień. Znowu skojarzenie — Pochmurny dzień Bruegla, tyle że z inną perspektywą. Nie patrzę jako pisarz, patrzę jako człowiek. Pisarz stara się dbać o formę, człowiek dostrzega treść. Przy czym człowiek nie brzmi tu jednoznacznie, a raczej idealistycznie. Przychodzi mi do głowy mnóstwo humorystycznych myśli — tak jakby instynkt samozachowawczy szeptał mi do ucha skecze i bon moty. Powstrzymuję się przed wyartykułowaniem — bo zmieniłoby to porę roku i sens. Ptaki prawie jak u Bruegla, tyle że o niezidentyfikowanej radości i nieoczywistym smutku — tak jakby pomiędzy. Zwykły jesienny poranek. Zwykły opis tego co przed. Podobno rzeczywistość to tylko półsekundowa predykcja.

— Czy mi się wydawało, czy dzisiaj pocałowałeś mnie z uczuciem? — zapytała.

— Nie wydawało ci się — odpowiedziałem szczerze, szczerze jak ta jesień za oknem.

— Uczucia są jak cztery pory roku?

— A co to, kolokwium? — rzekłem zdziwiony.

— Tak, z muzyki baroku — odpowiedziała śmiechem.

— Gdyby Vivaldi żył w Ugandzie… — nie dokończyłem. Przerwała mi, pokazując symbolicznie ciszę palcem na ustach.

— Jesteś dziś patetyczny — stwierdziła.

— A ty apetyczna!

— Prawie anagram — skonstatowała.

— Prawie? Prawie to byłoby „apatyczna” — uśmiechnąłem się.

— Apatyczna? — wycedziła i zaczęła się rozbierać.

— Co robisz? — naiwnie zapytałem.

— Ugandę! — roześmiała się i zaciągnęła mnie do łóżka.

Zrobiło się gorąco. Patos ulotnił się szybciej niż dym z papierosa. Leżąc obok niej, rozmyślałem — a gdyby Vivaldi nie był księdzem? Nie byłoby czterech pór roku? A może i baroku?