Dobry dzień

Zaczęły brać, kiedy wędkarz oswoił się
z moją obecnością. Tak naprawdę więc niewiele
było trzeba. Bieguny ciepła przesuwają się gdzieś
na południe i dni są coraz krótsze (tyle cię, światło,
wpompowano w ten świat, że chyba już wystarczy).
Dopiero później okaże się, że musiały być jakieś
mikropęknięcia, przez które wszystko przedostawało się
do atmosfery, że trzymało mnie jeszcze dosyć długo,
i że wędkarz miał naprawdę dobry dzień.

Styczeń, poranek

przepychanki sikorek
w pustym karmniku

Święto zmarłych

Mam osłabiony organizm.
Paskudnie się czuję
i wszystko na nic.

Gasną jak znicz,
co miał się palić
72h.
Nie kupię tych zniczy
już za nic.

Choć tyle wosku
życie na włosku?

Nic
tylko obłuda.
Nie ma żadnych granic.

Mam osłabiony organizm.
Paskudnie się czuję
i wszystko na nic.

— Co tam marudzisz? —
woła z pokoju żona.

— A nic.

Tuż po przebudzeniu

ujrzeliśmy pajęczynę
rozciągniętą w oknie

nie sprawdziliśmy
co z drzwiami

ale i tak przecież
postanowiliśmy

tu zostać

Obecność

To już się zaczęło i wyostrzyło zmysły.
Ten cichy i łagodny świat drgań i drżeń.
Te złogi w pamięci. Powietrze, które
rozszerza źrenice. Bo tyle już przebyliśmy.
Widząc w ciemnościach. Nie pamiętając
drogi. W głębokim i długim tchnieniu.
W powietrzu, które poszerza granice.
Tyle już przebyliśmy i czas odkłada się
na później. I bóg wymyśla się na nowo.
W kolejnym świecie, w późniejszym czasie.
I ciągle jeszcze.