Neurode

Spłyną kiedyś betonowe pudła,
pokłują nas rozwścieczone krzyże,
pęknie mur trzymający w ryzach
cmentarz,

zamienimy się miejscami
ze swoimi Niemcami, kościół będzie
tylko układanką z cegieł i kości,
zsypiemy się, połączymy z podziemnym
nurtem,

który nas poniesie
do wielkiego ujścia.

Zen

Być nikim dla nikogo,
puste przywdziewać ciało,

młodzieniec tańczy w suchym świetle,
starzec wystawia ręce,
chce pochwycić rozbiegany cień,

grzebie w pamięci coraz głębiej
i nic.

Zen II

Bycie urojony,
teraz już mogę
z tobą

rozmawiać codziennie;

świat się zagęścił,
zmierza do jednego.

Jak dobrze

Tadeuszowi Różewiczowi

Dobrze jest nie pojechać,
zwinąć mapę upaćkaną
czerwonymi znaczkami
i odstawić w kąt,

dobrze jest rozejrzeć się po domu,
miał być zostawiony,
więc skurczył się w sobie,

teraz bez skrępowania
rozwija się i rozszerza,

dobrze jest go obserwować
w tej nowej postaci.

Dzięki niepojechaniu
nastąpiło rozszerzenie,

te wszystkie krople na szybach
były tam zawsze,

tajemnicze znaki
w kurzu na portretach,

coś ginącego pod codzienną ścierką

wyrywa się do odpowiedzi
na pytanie o sens
podróży.

Mówiąc

Oto dorosłem, domorosła muzo,
do czegoś, co poza mną
i poza tobą, za podszeptami
i własnym głosem, zwanym tak
dla spokoju i dla ciszy po nim,

dorosnąć nie sztuka, materiału dosyć,
„w końcu każda przeróbka zupełnie
możliwa” (bóg ojciec krawiec),

ale do czego, czym jest
ten fantazmat, jak go brać
w objęcia, żeby nie grzechotał,
nie mamrotał w dymie

— a wyłonił się ostro,
stawiał sprawę jasno,
był jednym i tym samym, muzo,
w domu i poza nim;

krótko mówiąc, wszędzie
błędnie mówiąc, zawsze.