Los bliskiej

(niem.) Na twarzy śmierci widzę płacz,
(wł.) [Na niej] jest spojrzenie już nie na mnie.
Patrzę w oczy raz jeszcze, oczy jej — zamglone,
Ona patrzy, chce widzieć znów mnie.

(niem.) Na twarzy śmierci widzę płacz,
(wł.) Mówi „do zobaczenia jutro”,
Kontur dojrzy bez duszy, kontur był znajomy,
Jednak już nie znajdzie w nim wnuka.

(niem.) Słowa tak szybką znikają,
(wł.) Czas nie jest łagodny,
Chwila tylko — pożegnać się,
Lecz z nikim, który wciąż bliski.

Lament Hioba

(niem.) Wiatr i woda zawsze biegły w oczy,
Każde szczęście dane w swoją stronę poszło,
(wł.) Dobrze zobaczyłem, że jest tylko ciemność.
Lament zamiast wiatru w płucach duje.

(niem.) Przebiegło, odeszło i tak dalej,
Minął, zniknął, przepadł — raz na zawsze.
(wł.) Pozostało mi wierzyć w Sprawiedliwość.
Nie zabijaj — mówi prawo mego Boga,
Lecz nadzieję zdusiłbym, zabił w sobie.

(niem.) Krzyk i skarga mojego ducha nie wybrzmiały.
Cisza we mnie oraz wokół mnie zostaje.
(wł.) Jak to możliwe, że nic nie powiedziałeś?
W Twoim głosie dajesz prawo świętych,
Twym milczeniem czynisz mnie przeklętym.

Moja Kartagina

Serce płonie, bucha pożądaniem,
(niem.) Krzyki miłości dźwięczą tam i tu,
(wł.) Jak ogień tu wzrasta z kwiatu,
Zastępuje jasność, ciepło dnia.

Niby jazgot wzbiera słowo „kocham”,
(niem.) Krew w żyłach cieplejsza coraz bardziej,
(wł.) Ta miłość spala na popiół,
Wierny popiół w boskie niebo mknie.

(niem.) Bóg wypowiada jeszcze tylko dwa słowa:
Jeszcze sól.