Mała dziewczynka

mijam codziennie
małą dziewczynkę
która jak rozerwany żagiel
zaplątała się gdzieś
między piaszczystym brzegiem
a spiczastą falą

leży na ulicy
podobna do mokrej chusteczki
o której służby porządkowe
chciałyby zapomnieć

nieuporządkowana moja głowa
pragnęłaby ją schować w dłoniach
osuszyć ciepłym słowem
i podarować promień słońca

zabrać do domu
wygładzić zmierzwione pasma
wydobyć z włókien
jedwabną strukturę

***

boję się że pewnego dnia
poruszona wiatrem
zapuka do mojego obrazu
i obejmie serce ukryte za płótnem
tworząc we mnie impresje
które miały nigdy nie istnieć

***

nikt nie mówił
że będzie łatwo

że czas ruszy z miejsca
lub co gorsza nie zawróci

że wiatr rozwieje
wszelkie pomyślności

że w ziemi pochowam
soczystą kość

a ty spadniesz mi
z nieba

jak kulawy pies
odarty z duszy

Poezja

niewyczerpana
wypływasz ze źródeł
spękanych drzew
wpadając w niewdzięczny rój

w twoim imieniu
już tylu poetów
oddało życie
by innym było lepiej
w ich własnej głowie

czasem poświęcają się
dla dobra ogółu
a może tylko dla tej jednej
jedynej
cząstki wszechświata

***

niespokojna
nocą wyglądasz
z samotnych witraży
łuną pokrywasz
czarnocierpkie zakamarki
opuszczonych miast

tak pięknie brzmisz
gdy układasz gwiazdy
w ciągi liter
sklejasz słowa

i nasze postrzępione wnętrza