Nie pamiętam tytułu

Usunąłem własny wiersz z pamięci
czytelników
ale on nadal żyje
w umyśle pewnej kobiety

Założyła w nim rodzinę
ma dwójkę dzieci
dom auto i kota
który bawi się literami po rozbieganych
zdaniach

A potem najeżony obchodzi wersy
po nitce do źródła

Wyszedłbym z siebie

W ogonie kolejki
czekam na swoje pięć minut

I zastanawiam się
gdyby tak uprzejmie mnie przepuszczono
bez zbędnych uszczypliwości
typu „Pan tu nie stał”

A jeśli nawet to
odpowiedziałbym: powiedz to Adasiowi Mickiewiczowi

To coś o zabarwieniu (nie)koniecznie współczesnym I

Życie migotało
emanując pozornym sensem

Z dowodem na własne (nie)istnienie
podążałem wzdłuż mlecznej drogi

Dzierżąc status wytyczonego losu
spojrzałem w przyszłość
aby zobaczyć jakikolwiek sens mojej wędrówki

Jedyne co ujrzałem to bezsens.

Nieoficjalnie

Skądinąd przywędrowała niezapowiedziana
ze wzrokiem utkwionym wewnątrz nas

Przewertowała to co przeszłe i to co przyszłe
i wystroiła się w naszą nieświadomość

Nie przyglądając się sobie

Przyjaźń

Czesław Miłosz napisał list wierszem
do Allena Ginsberga

Warszawa wtedy w niczym nie przypominała San Francisco

W kawiarence przy „Nowym Świecie” odbywał się odczyt Kadyszu
a może to był (ostatni) Skowyt

Polsko-amerykańskiej przyjaźni