— nie wchodź do lasu —

mówili
„nie wchodź do lasu”

drzewa zamkną cię
w swoich ramionach

opuszkami gałęzi dotkną
każdego miejsca na twojej skórze

szeptem rozleją cierpkie słowa
między tkankami

czerwienią snów zostaną ci w głowie

„nie wchodź do lasu”
mówili

— noc nie zostawia śladów —

po tamtej stronie lasu
niezagojone rany
wypełzają spod kamieni
jak węże

sny pocięte na kawałki
rozpuszczają się na języku

wiatr łamie ciszę
i skrzydła białych ptaków
(czarne zawsze były silniejsze)

noc nie zostawia śladów

las milczy

kiedy patrzy pod światło
nigdy nie widzi końca

— papierowe statki —

Kiedyś zmierzch zapadał po zamknięciu
powiek. Sen gęsty jak noc wypełniał
jej tkanki. Teraz boi się zasnąć.

Zła cisza zbliża się od wschodu,
gdzie z dnia na dzień kończy się świat.

Maria obserwuje papierowe statki
na wodzie. Odpływają ze spokojem.

Ona też chciałaby tak odejść.

— insomnia —

niebo zabrało jej
wszystkie sny

w czterech ścianach ciszy
prowadzi ze sobą dialog milczenia

dwie garści lęku wyrzuca
w powietrze

płuca pełne niecierpliwego oddechu
odmierzają czas i kolejne dawki leków

ostatni list wypada za okno
przed świtem

— linie papilarne —

Mówili, że nie jest stąd (tylko z miasta),
że płacze nocami i ciągle drżą jej ręce.

Często siedzi przed domem z ciszą
zawiązaną wokół szyi i ustami
zasznurowanymi przed tym, co nieznane.

Resztki strachu przechowuje pod paznokciami.
Zagubiony uśmiech wpada w oczy jak piach
i szybko spływa na ziemię.

Kiedy wyprowadzi się na dobre, zostaną po niej
filiżanka z różą, dwie wsuwki do włosów,
książka z zagniecionym rogiem i zielony koc
na poręczy ulubionego fotela.

Zostaną linie papilarne na starych fotografiach.
I pamięć zdarta do krwi.