Ile?

Nie długo, nie krótko, w sam raz, byle dużo.
Z czasem w tej górze tekstu odnajdziesz ukryty skarb.
Ta góra tekstu może stać się twoim własnym Mount Everestem.

Rozterka pisarza / Szczęście w sztuce

Życie jest piękne,
Życie jest dobre (pomyślałam),
A moje serce zabiło mocniej.
W moich myślach rozkwitło ziarnko strachu.
Co jeśli nie bez powodu mówi się, że cierpienie i ból to najlepsi pisarze?
Co jeśli już nic nie napiszę? Co jeśli…?
A jednak,
Napisałam.

Ulica śmierci

Po sześciogodzinnej podróży pociągiem dotarłam, Szczecin Główny wita mnie wesoło. Barwne uliczki, charakterystyczne Wały Chrobrego i pyszne bezy narzucają myśl, że może jednak warto było tu przyjechać. Podjeżdżam na Szwoleżerów i wysiadam, oto stoi przede mną moja uczelnia, tu będę się uczyć. Pozytywnie nastawiona idę w kierunku akademika, po drodze witają mnie zakłady pogrzebowe spoglądające na mnie ponuro. Hermes na straży mojego przyszłego miejsca zamieszkania jak mroczny kosiarz stoi i czeka.
Dzwonię do mamy i wzdycham: „Ja tu przyjeżdżam żyć, uczyć się, rozwijać, a tu się przyjeżdża umierać!”. Jednak z czasem nauczyliśmy się żyć ze sobą, ja i moja ulica śmierci.

powyższe teksty powstały podczas warsztatów prozatorskich z małych form narracyjnych, na studiach pisarskich pierwszego roku na Wydziale Humanistycznym US, prowadzonych przez Tomasza Majzela