Woda

Z wody powstałem
i w wodę się przemienię
odrodzę się w Gangesie
nad zielonym Jordanem
w konewce żywej wody
zapomnę w nurcie Lete

Z wody powstałem
i w wodę się przemienię
głucha cisza po ptakach
wstęga rzeki ścieków
palisada wczorajszych pni
stare wianki na wodzie

tylko brudna woda pozostanie
tylko brudna woda
brudna woda
woda

w kącie urośnie szarotka
rośnie szarotka
rośnie

rośnie

Endemit II

Jak swój wśród swoich
rozpoznaję najmniejszy oddech

Jak rzeźbiarz tych chmur
popycham cień każdego dnia

Jak swój wśród obcych
tak zręczny łowca umysłów

Jak obcy wśród obcych
nie poznaję szelestu myśli

Jak obcy wśród swoich
skrywam twarz tubylca

Ja w dzisiejszym lustrze

Na uboczu

Nie znam świtów
przebudzeń ptasich gniazd
Nie znam wieczorów
spokojności dialogów liści
Układam się z późnym księżycem
Rodzę na wysokim słońcu
i tracę wszystko

tracę szorstkość drogi
miękkość traw
świergot powitania
upojność fotosyntezy
taniec wiatrów
a wszystko splecione jest winą

Układam się z późnym księżycem
Rodzę na wysokim słońcu

Może inaczej

Niechaj poezja nie będzie życiem
Ulotnym spojrzeniem na bezsenność
Rozdętego kiermaszu kuglarzy
Wśród migocącego lasu pozorów

Niech wzniesie wygłodzone ramiona
Dotknie krzykiem szept upośledzonych
Kosmos odetchnie wyczarowanym
Drżeniem uwolnionych nocą dłoni
Zatęskni do śpiewów wypłoszonych
Bojaźnią kruchej odwagi myśli
I brzaskiem oswojonym odpłynie
Do wrót świeżej woni przypomnienia

Niechaj poezja nie będzie światem
Roztropnego mędrca zakamarków
Strzelistego klucza świadomości
Pośród rozmarzonych bażancich piór

Głębia

rozgrzebałem w ziemi powłokę
rękoma ciekawości
oddzieliłem
co innym
a mi…
została garść popiołu
tyle co na kwiat
tyle co do urny
na głębię
zabrakło