***

jeszcze się gubię

pod czarną ciszą
pęcznieją nasiona oczu

broczą gorzką krwią

wołam o pomstę zimnego nieba

za każdy okruch światła
za spłoszony sen

jeszcze się gubię
w dorosłej skórze

w stronę lasu

unikam światła
i ludzi

zaszywam się w ciszy

tylko czasami
gdy ziemia połyka zorze

spoglądam w stronę lasu

jego szum
nie pozwala mi zasnąć

gorzkie ciała

zamykam drzwi

pod stopami milkną
strużki włosów

trzymam się mocno
krawędzi umywalki

minął dopiero rok

pod skórą wyją
gorzkie ciała krwi

nie czekam na świt

nie umiem nazwać
tego
co skomli

wykrusza się sepią
i sączy
kwaśnym zapachem

butwieje w źrenicach

dławię się
czarnymi skrzepami

nie czekam na świt

makowe dzieci

coraz częściej marzą
by z ostatnim uderzeniem wiatru
unieść się
ponad skórę zmęczonej ziemi

w zaschniętych dłoniach
kołyszą rosę
i gorzki zapach pajęczych nici

bezszelestnie zamykają powieki
gdy w oddali
gasną ciała wędrownych ptaków

od ciężaru naiwnych ziaren-myśli
pochylają jaskrawoczerwone głowy

gubią swoje ciepłe sny

z każdym świtem
pękają w ciszy