Spotkanie z poezją współczesną

Poezja ewoluuje, podobnie jak wszystko oprócz człowieka. Ów zmierza najprawdopodobniej w odwrotnym kierunku — bo zazwyczaj tam, gdzie znajduje się kasa. Poezja jest dziwną dziedziną, ponieważ oprócz wzruszeń, refleksji i tak zwanych wzlotów ducha nic człowiekowi nie daje. Tak na marginesie, wspomniane wzloty ducha są najczęściej mistyfikacją próbującą ukryć głupotę czytelnika. Uduchowienie jest moim zdaniem najbardziej malowniczym gatunkiem głupoty i naiwności. Wszyscy, którzy uprawiają intensywne, tudzież bogate życie duchowe, mają zazwyczaj kilka kradzieży i donosów na swoim koncie. No i przede wszystkim duchowość nic nie waży i każdy może ją znieść. Poezja, jak często się powtarza, jest krainą ducha. Duch okazuje się czasami tak wielki, że nie ma w poezji już miejsca na rozum. Postanowiłem zatem, bardziej dla hucpy niż dla dobra ludzkości, poezję współczesną ucywilizować. Opracowałem sposób suszenia wierszy. Zajmują wtedy mało miejsca. Podczas wieczorów autorskich wsypujemy wysuszony wiersz do szklanki z wodą, a po chwili rozpuszcza się (lekko gazując), osiągając normalny rozmiar. Cztery tomiki poetyckie (w wersji instant) mieszczą się w pudełku od zapałek. Nawet najbardziej mokry od łez, wzruszający wiersz da się wysuszyć. Osobiście suszę swoje wiersze razem z grzybami (w piekarniku). Mają wtedy specyficzny aromat. Niestety, jak wiecie, piszę często krótkie, skondensowane wiersze. Po wysuszeniu niewiele z nich zostaje i do zebrania ich posługuję się mikroskopem. Zdarzały się też dramatyczne przypadki. Zazwyczaj pisuję białe wiersze i po wysuszeniu nadal są białe. Mój kolega wciągnął dwa moje tomiki do nosa — w inny sposób nie przeczytałby żadnego mojego wiersza. Kobietom polecam suszenie wierszy razem z praniem. Przecież, jak dobrze wiemy, i tak kobieca poezja blaknie. Przypadkowo zauważyłem, że wysuszone wiersze działają podobnie jak zioła. Wysuszone erotyki leczą prostatę, impotencję i choroby nerek. Wiersze o tematyce społecznej leczą łupież i zaćmę. Liryki są dobre na płuca. Limeryki na zaburzenia gastryczne. Rymowanki na reumatyzm. Najciekawszą jednak kwestią w suszeniu jest to, że denne wiersze nie rozpuszczają się, tylko idą na dno.

Kolejną moją innowacją poetycką jest animizacja wierszy, na przykład do postaci kleszczy. Poetka X. ma trzy kleszcze-wiersze w dupie — okiem wyobraźni widzę taki wpis w „Zeszytach Literackich”. Niektóre wiersze mogłyby też szczekać albo marcować jak koty, a już na pewno większość wierszy powinna być strzyżona jak owce.

Mógłbym tak dalej, lecz nie mam czasu. Chce mi się napisać jakiś wiersz.

Cały problem z poezją polega na tym, że jest jej za dużo. Nie oszukujmy się, przecież kobieta, która nie ma się z kim pieprzyć, siada i pisze wiersze. A faceci? Jak im ryba nie bierze. Dlatego pełno poetów nosi stare wędkarskie kamizelki.

A ja noszę koszule…