Sen pociąga za sznurki

It’s an ugly life
Electric President

Więc co na dokładkę? Kup mi kebab i powiedz,
że moje wiersze są dobre? Wszystko jest jasne,
kiedy jest noc. Tylko pamięć niepewna.
Ale motyw ładny. Jak tętent kopyt, który krzesałeś
potem palcami, tak, jak się ogień krzesze i śmiech.
Więc wyjdziemy z tej pętli, czy damy się związać?
I jeszcze, żebyś mnie teraz zakopał pod progiem.
Wszystko jest cierpkie, kiedy jest deszcz.

To lepiej już się rzucić czy wisieć, ładować broń?
Podpal sobie stopy i idź z dymem, ale jak daleko?
I czy bańki tam będą? A prąd?

Opoka

Why are we sleeping?
Soft Machine

Dziewczynka z pępkiem zamiast oczu. Jej ubranie pachnie
jak skóra, choć skóry już na niej nie ma. Ulice krwawią
strzępkami i kiedy pada, nad głową widzę tylko szum.
We śnie mam ptasi język i pełzam. Nie chcę jej spłoszyć,
mówię do jeżyn. Mówię, jezioro jest ślepą żarówką.
Powtarzam, że pożar.

Że cedry płoną i głód. Że chmury w rękach dziecka,
całe ze źrenic. Związane strunami, które są trenem,
które są pętlą. Dopóki ich nie zapleciesz.

Powiedziałam dziś cześć do całej masy psów i ani raz do nikogo

I Just Don’t Know What To Do With Myself
The White Stripes

Widziałam, wzięłaś białą orchideę i ją zmieniłaś w niebieską sól.
We śnie pisałaś do mnie książkę cyrylicą, potem znalazłam pudełko
mlecznymi zębami. Powiedziałam dziś 39 razy, że cię kocham
i już nie oddzwonię, nawet do drzwi. Znajdę sobie mydło
i będę w nie krzyczeć, wyobraź sobie; w cieniu, w Hotelu Yorba,
zgubiłam się. Oblizuję palce.

Wyobraź sobie: malutka przepaść, co się otwiera w klatce piersiowej,
co się otwiera nade mną, malutka. Tam, za zakrętem, wije już teraz
i będzie mżyło; minęły żniwa a głód nie mijał, w filmie o wojnie
zaczyna się rzeź.

Daj mi wyspę, żebym cię mogła zakopać

Candlestick
Múm

w piasku i benzynę, żebym cię mogła podpalić
jak lont. Bądź moim chwastem, złym ziarnem gorczycy
posianym na drodze. Ale moim. Zaleję ci stopy betonem
i będę szczypać.

Już tyle razy mogłam uderzyć, a zamiast tego lepię ci gniazdo
ze słów, z kart ci układam gorączkę. To może już lepiej skręćmy
na tory, bądź tak dobry i zaszczekaj na mnie pod drzewem,
jeszcze cię na nim zawieszę.

Tylko przynieś mi ładną gałązkę. To ci ją rzucę.

Już tyle razy mogłam uderzyć, a zamiast tego: zasypiam.
Płoniesz, doceniasz? Bo jakbyś tak nagle zmienił się w skrzela.
W iskrę rzuconą z trakcji, stał się rafą pod moim łóżkiem,
widzisz?

Byłabym bezbronna.

Horoskop chiński na Rok Drewnianego Konia

Silver snail
Pixies

Ale niżej nie było już chmur. Tylko ziemia w powietrzu.
A w gardle czysta, biała gorączka. I pewność, że skóra
pęka tak samo, jak skóra, na zgięciach. Że zimny i ostry
jest trud. W miejscu, gdzie już nie istniejesz, zaczyna się droga.

W jednej chwili wszystko; zapałki w kieszeni, przypalony kciuk.
Deszcz, za nim dreszcz, tuż pod żebrami, na granicy pleców.
Świetlik jak ognik. Ach, zobacz, jak jasno dzisiaj
wygląda niebo. Wróżbą jest niepokój.

wiersze pochodzą z wydanego przez Fundację Literatury imienia Henryka Berezy tomu poetyckiego Joanny Lech Piosenki pikinierów (2017)