1 listopada

Która to była alejka? Ta w lewo, prawo czy ta pośrodku?
Gdzie jest ten numer, który prowadzi do mojego żalu?

Minęło. Równie szybko jak samo święto.
Nie ma, a było — całe życie już uciekło.

***

„Zaczyna się jesień i wszystko wygląda identycznie”. Każdy liść spadnie. W tłumie lub osobno, co za różnica. Przedstawienie musi trwać. Kolejne postacie umierają, krzewy, trawy, kwiaty, po to, aby pojawić się w epilogu, dając znów nadzieję na odrodzenie. Jesień to tylko złudzenie monotonii, bo co można powiedzieć o kalejdoskopie, gdy liście wirują w rytm wiatru? Świat wygląda identycznie — deszcz kolorów przyćmiewa niepowtarzalność miejsc? Spójrz inaczej — do szarego świata wlała się tęcza.

***

Lampa. Tutaj jest to jeden z nielicznych jasnych punktów. Zastępuje nam miejską choinkę. Stosownie do gminnego budżetu. Pod wpływem jej słabego, żółtego światła śnieg się intensywnie skrzy. Jeśli akurat pada, płatki wirują, jakby oświetlone wielkim reflektorem. To miejsce staje się ich sceną, a etiuda — wspólną sławą. W lecie natomiast — jak ta choinka — jest zupełnie niepotrzebna.

Widok z okna

Pociąg mija kolejne miasta, jestem w drodze ku marzeniu. Wiele godzin gapię się przez okno, ale wciąż widzę coś innego. Las, pola. Zwierzęta. Cienie. Wschód słońca. Ludzie. Tak bardzo się zapatrzyłam, że przestałam pilnować Czas, który prędko uciekł jak niesforne dziecko zainteresowane innym niż ja zjawiskiem. Dostrzegłam też w oknie swoje odbicie. Ukryte myśli wypisane kodem w moich oczach. Łzy, które dawno wyschły. Usta, które nigdy nie chcą słuchać, gdy wypada na siłę się uśmiechać. Ostatecznie okno stało się zwierciadłem, a ja duszą do odkrycia.

powyższe teksty powstały podczas warsztatów prozatorskich z małych form narracyjnych, na studiach pisarskich pierwszego roku na Wydziale Humanistycznym US, prowadzonych przez Tomasza Majzela