Nie łap, poczekaj

W dłoniach mam sieć z mgły,
szukam kolorów pod cieniem drzew
rzucających kruchość spojrzenia.

Lekki wiatr nuci psalm ufności,
chmury uczą się oddechu z rozłożonych skrzydeł.
Przestrzeń karmi się marzeniami,
a ja stoję — lekka jak kropla.

Przychodzi dotyk w sposób,
którego nie dogonię.
Niespodziewanie siada blisko
ledwo wyczuwalny szept.

Znikam odnaleźć,
pomiędzy.

Wczoraj z wyprzedzeniem jutra

Wczoraj przyszło wcześniej,
ubiera buty z wiatru,
biegnie po horyzoncie,
gdzie drzewa rosną korzeniami w niebo,
a chmury unoszą się pod ziemią.

Słońce ma smak kawy,
księżyc pachnie świeżym tuszem na kartce.
W lodówce list od przyszłości
napisany na skórce od pomarańczy.

Czas płynie wstecz, ale tylko po południu,
bo rano rzeka zmienia kierunek,
wciągając wspomnienia.

Lustro w łazience mówi językiem ptaków.
Patrzę na swoje odbicie, mrugnęło sekundę temu,
szybciej niż moje oczy się zamknęły.

Wczoraj miało już plany na jutro,
ale zapomniało mi powiedzieć,
więc stoję, trzymając w dłoniach wskazówki
i czekam na dzień poprzedzający jutro.

Struga

Rozpłakane niebo nad ulicami,
przemoczeni ludzie biegną na przełaj.
Kałuże tryskają wodospadami,
a ci bez parasola krzyczą: spadaj.

Ktoś ukrył głowę pod kapturem bluzy,
inny nakrył się brukowcem z kiosku.
Ten, tam spod warzywniaka całkiem bosy,
lezie pomiędzy kroplami na postój.

Zaś małolata z galerii w śródmieściu
zaczepia faceta z pełnym portfelem.
Chce dziesięć zeta, by kupić po przejściu
kieckę w lumpeksie zanim się zachleje.

W tej siąpawicy gdzieś się zagubiła
Czarna Madonna z góry jasnej jak dzień.
Od kiedy wsiąkła, minęła godzina.
Wróci zapewne, gdy zakwitnie jesień.

A do tej pory zabierz mnie na spacer.
Pozwól, bym poczuła smak deszczu nocą…
Odwiedzimy kafejkę Pod Psem przy Brackiej.
Tam nas grzańcem z goździkami ugoszczą.

Ta pierwsza i ostatnia

Przyszła znienacka, niewyczekiwana.
Stanęła w progu młodzieńczego serca.
Świat odmieniła, zmysły pomieszała,
rzekłszy na ucho: witaj, to ja, pierwsza.

Dni pełne szczęścia, romantyczne noce,
spacery w deszczu i słodkie lenistwo
minęły szybciej niżli gwiazd tysiące,
którym o świcie zaciemnić się przyszło.

Ulotne słowa, myśli niewymowne,
zwiędłe przez lata, tkane prozą życia,
rodzą wspomnienia — choćby i te dawne,
które wracają na wiosnę zazwyczaj.

W płomieniu świecy milczy ta ostatnia,
nie chce zapomnieć o tym, co łączyło
chłopaka z ławki z panną bez imienia.
Woli spoglądać w rozmarzone okno.

Za dużo i drugie tyle

Ależ skąd — usłyszałam.

Dziś ja, jutro ty — albo oboje
gdzieś na końcu ulicy,
po lewej stronie parku
zahaczymy o chmurę gradową.

Meteorologicznie niemożliwa
o tej porze roku, a jednak
bardziej realna niż
śnieg w lipcu,
rozgniewa nieżywotne miasto.

Ciekawe, co na to Bóg?

Pewnie się uśmieje,
kiedy przeczyta w gazecie
o próbie międzylądowania
spadającego liścia
na nieograniczoną głupotę ludzką.

A Bóg na to: ależ skąd.