Jeden świat, jeden dzień

Gęsia skóra
Bladość
Niebieskość żył

Siła i kruchość
Brawura i strach
Niebyt i pełne garście
Okruch i przesyt
Nadmiar a czasem całkowity brak
Obecność i samotność
Senność za dnia i nocne liczenie gwiazd
Dziwność i normalność
Jaskrawość i szarość
Żar i lód
Absolut i niewiedza
Stałość i zmienność

A to wszystko to zaledwie jeden człowiek
Jeden świat
A czasem — zaledwie jeden dzień

Duszno

Duszne powietrze,
Za duża wilgotność,
Duszą mnie role społeczne,
Których nie chcę,
Plany i ambicje,
Które nie są moje,
Cudze oczekiwania,
Które nigdy nie ustają.
Cudze rozczarowania,
Które nigdy się nie kończą.
Aspiracje rosnące nie wprost proporcjonalnie,
Które nie chcą spaść,
Duszna codzienność,
Duszne pomieszczenia,
Mimo tak wielu pozornie otwartych głów.

Senne miasteczka

Senne miasteczka
Wyglądają tak samo w godzinach szczytu
Jesienią zalewają się mleczną mgłą
Opuszczone przez millenialsów
Zbyt pospolite dla gen Z
Idące ku przyszłości
Tylko z nostalgią pod ręką
Podczas gdy centra metropolii nigdy nie śpią
One są niczym sypialnie z pościelą w kratę i firanką w oknie
Naznaczone przez Boga
Kościołem przy głównej ulicy
Nastawione na egzystencję w historii
Której nie potrzebne są żadne epoki
Są i oby zawsze były
Bez manii wielkości