deżawizowane

to uginanie się trawy ten kąt padania światła
to wypowiedziane przepraszam i szarpnięcie w głosie
rześki zapach ulewy ranienia błyskiem w oknie
stuknięcie w plecy nowina spojrzenie odwrócone:
kwasek czereśni zbłąkana słoneczna plama

wszystko jak wywołane i wsunięte w ramę
niepostrzeżenie chociaż wiem że nic dwa razy
dane a jakbym był sparciałym płótnem
odwracanym na jedną to na drugą stronę
pokaż mi jakiś początek choć niewielki proszę
a może przyszedł już i zginął zadeptany

lublin geske

na ciepłych bramach zostawiam palce
czasem oko będzie odmykać powiekę
niczym stara okiennica
kwitnąca ususzonymi kwiatami
albo tą dziwną czarną łezką

w ciasnej uliczce
wsuwam ramiona między
odrapane z południ mury
żółtobrązowe zapadłe w bruk
niosący raz wyżej raz
osuwający
w ciszę o zatopionym świecie

z głębin wzywam Cię

tunelowanie

wokół tłum
w nim ja rozdrobniony
w paciorki a mnie najwięcej
w tym oddalającym się światełku
nad asfaltem które daje znaki
i jeśli zniknie teraz to
zgaśnie cała mleczna droga

antydotyk

i tym razem uniknęło nadgarstka
w milczącym porozumieniu
wemskło się gdzieś między żebra
siedzi teraz niepewne czym jest ślepe
suche korzonki wysuwa z nawyku

kiedy indziej zaś nie dotknąłem
plastra na ramieniu podkrążeń
oczu cienia oddechu więcej
tych zwycięstw nie pamiętam
jedynie zapach ulgi wciągający i
mdławy
a pożar tuż tuż pod ścianą

kiedy pójdziesz do drzewa

będę mógł nazwać tobą sad
powierzyć liściom każde słowo
snuć opowieści z dłoni

a od korzeni
nurt będzie prowadził do stóp
wybijał wspólny rytm