***

w lutym zróbmy sobie spóźnionego
sylwestra, z szampanem, w nocy miłości
i jazzu.

z cieniem winylowego komedy,
który już nie przestanie się kręcić
jak my siebie.

w ustach tamtej kelnerki
wciąż jesteśmy parą od
romantycznej atmosfery.

obserwuje nas roztańczona
rzeźba, na którą będziesz już
patrzeć tylko moimi oczami.

mężczyzna przystawia sobie
do skroni głowę kobiety.

jak niezabezpieczoną broń.
jak lufę pistoletu.

niedorzeczność

to przecież niedorzeczne,
kiedy na granicy snu i jawy
pytam cię o niewypowiedziane.

kiedy odtwarzam sobie w głowie
dźwięk wypowiedzianego słowa,
które ma tyle znaczeń, że nie wiadomo,
które wziąć za swoje.

nie wiadomo też, czy można
je wziąć za nasze.

nie dowiem się już raczej,
czy wypowiedziałaś je do mnie
w moim śnie, czy na naszej jawie,
ale wiem, że za tym brzmieniem kryje się
cała tęsknota i jej niedorzeczność,
przesunięta w czasie.

popisanki

a zaraz po lutowym sylwestrze
przyjdzie marcowa wielkanoc.

tak sobie to ponadrabiamy.
popopisujemy się.

dżinem pododajemy
gazu.

wspólnie przyspieszając —
pospowalniamy.

będąc dla siebie jak jajka niespodzianki.
zatańczymy nocny zmartwychwstaniec.

kolażystka ciągle robi mi z siebie
kinderki, żebym się cieszył
jak dziecko.

rozmowa z tobą jest
jak szybka jazda na paliwo
z języka,

kiedy wciskasz gaz —
cały świat znika.

***

być zamieszanym w twoje
kradzieże.

budzić się nocą w twoich podejrzanych
słowach i obrazach.

odradzać na nowo w szemranych
postaciach.

niedorzecznie wyglądać
śladów wspólnych

zbrodni.

być klaunem, wygrywającym
na korze leśne melodie.

***

podwójnie prosimy o pojedyncze
wchodzenie do zbadania wspólnej choroby
serca.

bo tylko w parze rodzą się czerwone mary,
niecierpliwe majaki.

podwójne czarnowidzenia.

wychodzą w nocy na żer
po odwołaniach.

złorzeczą o niespotkaniu.
niepokoją i rano.

podwójnie proszę o uspokajającą dawkę tabletki —
z języka pod język.

podam ci kod
recepty.