Samotna pieśń

Pierwsza linijka
rozwiana, następne drżą.

To nie jest pieśń
dla ciebie.

To nie jest pieśń
dla nikogo.

Nie będzie śpiewana
niczyim uszom
prócz moim.

Wydał ją ogień, rozsławił
popiół.

Bohater

Miał się nie ruszać,
ale poruszył się. Ociera się
i szamoce. Zbiera kurz zewsząd.

A imienia jego nikt nie
pamięta, bo nikt go tu nie chciał
i do bliskich mu daleko, choć bliskich
nigdy nie miał.

W sobie o tobie słyszy.
W sobie o tobie milczy.

Zatrutą drzazgą.

Igliwie

NEUROZA ŻYCIA! Zażywa
przebłysku sosnowych łusek.
I zapada w zimowy sen.

Kto by pomyślał,
że zanikanie pozostawi tym
razem taki niesmak.

I czy gotów jesteś uwierzyć,
że każde zwarcie powiek przywiedzie
przed oczy nowy sad?

Niski pułap chmur.
Brak słońca: melancholia
bierze się właśnie z tego.

Łączy wyrazy szacunku.

Uwagi

Tak, to może być twój Cień. Niebezpieczny
element w treści życia. Biała lista imion
i niewiadomych twarzy. Gdzie się zaczyna,
a gdzie kończy oczekiwanie?

Szyk zdań przemieniony w pył nie
pozostawia złudzeń. Nie sprawdzaj słów
od tego nadawcy. Raczej zablokuj albo

obejrzyj w pdf-ie. A potem Spam i Kosz!
Wiadomości nie z tego świata od teraz
nie będą sprawdzane. Są bowiem dni, kiedy
przeszkód jest więcej niż nadawców.

Tylko zaufanym pozwól na wyłączenie
funkcji filtrowania. Znaczniki języka
śmierci nadal sprawdzaj.

Po trzykroć

Mieć przywiązanie do miejsc, które
nie chcą nas przyjąć.

Mieć wiarę, że niegdyś na skraju pól
ujrzysz niebo z monogramem gryzącego słońca.

Mieć nadzieję, że skoro zaniemówiłeś w ostatnim czasie,
to bezruch wody odnajdzie twój cień.

wiersze pochodzą z tomu poetyckiego Tomasza Hrynacza Prędka przędza [2010]