Ku pamięci

Od czasu do czasu w głośnej, zadymionej budzie aeroklubu
(meble zdatne na złom, podłoga zalana podczas zimowych deszczy)
któraś z twarzy odłącza się od tłumu
i wstępuje do szeregu portretów na ścianie, by gapić się ponad naszymi głowami
w milczeniu pomiędzy dwoma starannie zapisanymi datami.

Zawsze mamy nadzieję, że to ostatni raz, ale nigdy tak nie jest.

Był słoneczny dzień, kiedy w cieniu skrzydła
zapisałem numer twojego szybowca i czas startu;
mijałeś mnie, ciągnięty na linie, już w powietrzu.

Betonowe pasy startowe są latem gorące i suche,
a krew na nich szybko wysycha.

Czego mogę ci życzyć? Spać dobrze, jeśli śpisz?
Słodkich snów, jeśli masz sny? Pokoju wiecznego, jeśli coś takiego istnieje?
Firma ubezpieczeniowa zapłaciła za nowy szybowiec,
a twoja dziewczyna zapomniała cię pod innymi mężczyznami.

Twoja pamięć trwa
za rozmazanymi konturami chmur i czy wiesz, gdzie jeszcze?
We wnęce z tyłu fotela pilota, w której mieści się spadochron.

Jest taki czas

Jest taki czas, chwilę po zachodzie słońca,
kiedy słońce, odebrane nam, wciąż skrzy się
w piórach lecącego ptaka.

I poznałem taki blask słoneczny na moich skrzydłach,
przy wznoszeniu się z oddechem ciepłej ziemi,
podczas gdy trawa lotniska poniżej
szybko szarzała, zapadała w noc.

Cmentarzysko samolotów

Słońce — tak gorące, aż dusze wyparowują
ze starych samolotów, sprowadzonych tu na powolną śmierć,
i z młodych, ledwo zabitych, z połamanymi, obtłuczonymi skrzydłami.

Stężenie pośmiertne — rdzewienie — postępuje z wolna
w ciszy cmentarza, z konikami polnymi zamiast widm.

Skrzydła motyla

Skrzydła motyla są jego strojem weselnym i całunem.
Pięknieje — tylko by złożyć jaja i umrzeć.

Żeby jeść, rosnąć, możesz być brzydki, bezskrzydły
(to nawet pomaga).
Motyl tylko po to rozpościera skrzydła,

by już za chwilę oderwać się od tego świata.
Gdyby potrafił myśleć tak, jak my,
widok skrzydeł przeraziłby go,
tak jak nas przeraża pierwszy zawał.

Ćma

Ćma okrąża lampę, siada na murze, wtapia się w głazy.
Jest nieciekawa, bezbarwna, wybrudzona, lecz ze skrzydeł
przebłyskuje złoto, a rozkołysana żarówka
wydobywa z oczu zimny blask drogich kamieni.

Powiedz, zrodzona w tańcu wokół innego światła,
usmolona wiedźmo, jaką alchemiczną sztuką
zmieniłaś gnijący pokarm w złoto i klejnoty, no i po co?
Nie ma odpowiedzi. Puste ślepia jarzą się, a
skądś, z głębi nocy, dobiega krzyk sowy i zaraz zamiera.

przełożył Andrzej Samborski