Wina

Ogryzają mi serce mrówki faraona
(można to chyba nazwać mrowieniem sumienia);
cały ich legion dzisiaj zmiażdżyłem maźnięciem
ręki; chociaż co na to faraon – niewiele

mnie obchodzi, a wiele – to pytanie, co na
to Stwórca wszystkich stworzeń – nie On mnie przemienia
w zabójcę, który przecież, jak dotąd, zawzięcie
przestrzegał tego, co mu, dziecięciu w kościele,

wpajali w chłonną duszę, ale nie pojmował,
czym się różni plaśnięty jego ręką owad
od ubitego w rzeźni cielęcia czy świni
i za te zabijania sam siebie nie winił.

No dobrze, a co z wszami i inną drobiną,
która się nam naprzykrza, a czasem uśmierca?
Pytam, bo – mimo wszystko – chciałbym się wywinąć
z tej winy, ze zdychania nadżartego serca.

Buty

Umarłem w przeddzień urodzin; mówiłem:
Gdy tu mój trup w pośrodku was zasiada,
W oczy zagląda wam i głośno gada,
jakby agonii ostatni wysiłek

był ledwie sztuką bycia we wcieleniu
słów Mickiewicza, który to przede mną
powiedział, a ja teraz idę w ciemno
tam, gdzie mnie jego wiersz powrotnie przeniósł

do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,
na które dusza moja z ciała wyleciała
i stała, utęskniona, w ciszy, oniemiała,
widząc w zachwycie dotąd niewidziane strony,

z których sobie spoziera na to, co się tutaj
dalej pięknie wyrabia i łudzi, że będzie
jak było na początku i zawsze, i wszędzie;
na szczęście byłem tamtym, który umarł w butach.

Żyj!

Frani

Płacz dziecka, skowyt kopulacji, łomot
młota nade mną, w mieszkaniu sąsiada,
szczek psa, srok skrzekot, dudnienie pociągu

są teraz, tutaj, ale nie wiadomo,
skąd lądowały i jaki traf nadał
im aktualny wymiar, który sięga

do jakichś wyżyn, czy w inne wymiary
przekonywania, że jeszcze istnieję,
albo uprawiam bycie przeznaczone

na taką działkę, kiedy, dosyć stary,
wtulam się w sobie przypisane dzieje,
chętnie przyjmując na głowę koronę

z lauru, choć ani królem, ani takim,
co chce być królem Nie Wiadomo Czego,
nie chcę być; słucham tych dźwięków, co mają

świadczyć, że żyję i jeszcze do siakich
biegów namówić; tylko siebie przegoń
jak ten, od cienia swego szybszy, zając,

co go widziałeś śpiącego z oczami
otwartymi, więc zastanów się, może
ty śpisz podobnie i wszystko jest śnieniem;

widzisz i słyszysz, a to tylko mami
chcianą ułudą stworzeń i przetworzeń:
żyj! a Ja znowu w ciebie cię przemienię.