W prewentorium

– Tamta dziewczynka – szepnęłaś. – Podobno
nie ma mamy. – Los stawał się
zapisany, świat
trwał. Nasze beztroskie matki unosiły się w górze
jak ciężarne anioły. Pachniało mlekiem.

Urodzić się i umrzeć. Przedtem utracić Boga,
następnie zęby, włosy. Z krwi miesięcznej obmywać
skórę prześcieradeł. I żegnać się
z pamięcią. Także o niej, dziewczynce,
która siedząc samotnie w dniu odwiedzin, nad sobą
nie płakała.

***

Może wiesz, co się naprawdę dzieje,
a może nie. Pozornie jest
jak dawniej. Tylko ziemia zapada się
z dnia na dzień. Mimo to czuję cię w krążeniu,
oddychaniu. W niebie nade mną.
I przez jedyny moment
staję się w pełni szczęśliwa.

***

Pytanie: gdzie mieszka Bóg? Odpowiedź:
nie grzesz więcej.
Zatem to na nic, chociaż obiecywałeś.
Niosę ojca na plecach, ciężko mi
się uśmiechać. Tak, jestem taka dzielna. Tak,
wiem, byłeś bezradny.
Musimy w coś uwierzyć, jeżeli mamy przetrwać.
Odwrócić się? Przebaczyć?

Jak podążać ku światłu, gdy w środku sama sól.

***

Nie umiałam ci przerwać, zatem nic
nie zagoi się samo. Cierpliwość.
Ta istnieje na języku jak hostia
albo kamień. Zamknąć usta.
Poczuć krew za słowami
i nie przełknąć jej. Nigdy.