Szymon Piotr Januszewski

[III rok, studia 1-stopnia]

Skąd pieniądze?, czyli porzucenie standardowego trójkąta miłosnego na rzecz kwadratu finansowego

— Oj Zbigniew, ty to taki hochsztapler jesteś.

— Ja? Hochsztapler? Sabino, co ty mówisz? Ja jestem uczciwym człowiekiem.

— A te malwersacje finansowe…?

— Jakie znowu malwersacje finansowe?! — Zbigniew oburzył się.

— To skąd miałeś te pieniądze? — Sabina nie odpuszczała.

— Trzeba umieć sobie jakoś radzić w tej ekonomii — odpowiedział wymijająco mężczyzna.

— Chyba nie napadłeś na bank, bo jak inaczej byłoby cię stać na to luksusowe górskie lokum? — Kobieta zatoczyła ręką w powietrzu.

— Ja? Na bank? Przecież ja ledwo prowadzę samochód, a ty insynuujesz, że niby byłbym w stanie zorganizować napad na bank. — Zbigniew zaśmiał się nerwowo.

— Zaraz, a może ty masz jakiegoś sponsora? — Na twarzy Sabiny pojawił się podejrzliwy uśmieszek.

— Słucham? — Mężczyzna nie wiedział, co odpowiedzieć.

— A może…?

— A może ty mi powiesz, skąd miałaś pieniądze? — Jej towarzysz nie pozwolił jej dokończyć,

ale Sabina zupełnie zignorowała jego pytanie i nagle zakrzyknęła z zachwytem:

— Zbigniew, spójrz, spójrz! Niedźwiedzie!

— Słucham? — Zbigniew był nieco skonfundowany.

— Dwa majestatyczne niedźwiedzie, tam, na górskiej hali! Toż to niebywały widok. — Kobieta dobitniej wskazała punkt w oddali.

— Rzeczywiście. — Oblicze mężczyzny rozpromieniło się, gdy dostrzegł zwierzęta.

— Któż by się spodziewał, że będziemy mieli takie szczęście? — Sabina klasnęła w dłonie.

Tymczasem niedźwiedzie…

— Gorąco mi — mruknął jeden niewyraźnie.

— Jest środek lata — odmruknął drugi.

— Ale to nie był mój pomysł.

— Chyba nikt nie wymyśla sobie, jaka ma być pogoda.

— Nie o to mi chodzi — burknął pierwszy.

— A o co niby? — odburknął drugi.

— No to, to. — Pierwszy niedźwiedź wykonał jakiś nieprecyzyjny ruch łbem.

— Trawa?

— Jaka trawa, ty dzbanie! Futro! To okropne ciężkie futro!

— Nie denerwuj się tak, Urszulo. Musimy być cicho, bo jeszcze nas usłyszą — syknął drugi, próbując uciszyć pierwszego.

— To był twój pomysł z tymi niedźwiedziami, Manfredzie.

— Ale za to jak dobrze pasujemy do górskiej scenerii! Dwa majestatyczne niedźwiedzie na górskiej hali, nikt się nie zorientuje. Moim zdaniem to genialny plan — powiedział z dumą Manfred z głębi niedźwiedzia.

— Ale czy nie mogliśmy przebrać się, nie wiem, może za kosodrzewinę? — Kobieta była już porządnie poirytowana.

— Cicho! — syknął znowu mężczyzna.

Urszula i Manfred kontynuowali swoje werbalne przepychanki na trawiastym zboczu, gdy tymczasem na werandzie Zbigniew i Sabina pozostawali w nieporozumieniu, co do kwestii pieniędzy.

— Ty mi tu nie próbuj zmieniać tematu. — Mężczyzna zdał sobie sprawę, że zaczęli teraz dywagować o szlakach migracyjnych niedźwiedzi.

— Ale my przecież dalej rozmawiamy o niedźwiedziach.

— Nie! Mówiliśmy o pieniądzach.

— Ach, tak! To co z tym twoim sponsorem?

— Jakim sponsorem?

— Tym, co ci pieniądze daje. Powiedz mi, czy jest on wysoki, przystojny, czy ma dużego wąsa? — pytała Sabina. Na jej twarzy znowu pojawił się ten podejrzliwy uśmieszek.

— Co ty się tak do niego przyczepiłaś? Mało ci intryg w twoim życiu? — Mężczyzna zdenerwował się namolnymi pytaniami towarzyszki.

— Może i tak. Ale powiedz, może by on mógł zasponsorować jeszcze kogoś? — Oczy Sabiny płonęły finansową desperacją.

— Czyli jednak nie masz pieniędzy. To powiedz mi, jak się tutaj w ogóle znalazłaś?

— W trudnej sytuacji potrafię sobie poradzić.

— Nie mów, że napadłaś na bank?

— Ty mi tu nie próbuj przeforsować jakiegoś napadu na bank, to była moja teoria o twoich pieniądzach — przerwała mu Sabina.

— Ach tak, rzeczywiście. Wybacz. — Zbigniew się zawstydził.

Gdy tak się kłócili, nie zauważyli nawet, jak dwa niedźwiedzie zaczęły stopniowo dreptać, dość pokracznie, na tylnych łapach w ich kierunku. Dopiero kiedy dotarły prawie pod samą werandę, Zbigniew i Sabina zauważyli obecność niecodziennych gości. Kobieta instynktownie wyciągnęła spod krzesła strzelbę i wycelowała w stronę niedźwiedzi. 

— Co ty robisz! Nie strzelaj! Niedźwiedzie chyba są pod ochroną! — Zbigniew krzyknął, próbując powstrzymać kobietę. 

— Ty chyba nie wiesz, co tu się święci, Zbigniew! To zdecydowanie nie są niedźwiedzie! — powiedziała z trwogą, odpychając go. 

Niedźwiedzie zamarły. 

— Dzień dobry. Manfred jestem — powiedział nagle jeden. 

— Cicho! Bo nas jeszcze zdemaskujesz — syknęła Urszula do Manfreda, próbując kopnąć go w łydkę, ale tylko straciła chwilowo równowagę. 

— Musiałem coś zrobić.

— Ale nie musiałeś się przedstawiać, ty cymbale!

— Nie krzycz tak, Urszulo.

— Urszula? To ty? Co ty tu robisz? — Sabina upuściła ze zdziwienia strzelbę.

— A jak ci się wydaje, Sabino?

— A czy ty nie byłaś na zwolnieniu lekarskim?

— Trzy miesiące temu. A ty, gdzie ty się podziewałaś? Co zrobiłaś z pieniędzmi? — wycedziła kobieta z goryczą.

— Sabino, więc coś jednak było na rzeczy? — Zbigniew spojrzał na kobietę z niedowierzaniem.

— To nie tak jak myślisz…

— Jeszcze jak?! — ryknęła Urszula, przerywając drugiej kobiecie. — Ty tutaj nie próbuj nic konfabulować, Sabino!

Sięgnęła łapą do gardła swojego niedźwiedzia i wyciągnęła z niego pistolet.

— Ha! — zakrzyknęła.

— Urszulo, nie wiem jak ty to sobie wymyśliłaś, ale wydaje mi się, że niedźwiedzie łapy nie są przystosowane do obsługi broni palnej — zauważył Manfred właśnie w chwili, gdy kobieta próbowała pociągnąć za spust, ale zamiast tego udało się jej jedynie niezdarnie upuścić broń.

— Niech to licho dunder świśnie, ja się zaraz normalnie…! — Reszta frustracji kobiety przybrała formę niezrozumiałego jazgotu. Jeszcze pomrukując coś złowieszczo, schyliła się, aby podnieść pistolet, ale w tym właśnie momencie całkowicie straciła równowagę i runęła jak kłoda do przodu. Z wnętrza niedźwiedzia wydobyło się wściekłe jęknięcie. A potem wszyscy usłyszeli przytłumiony huk. Sabina pobladła. 

— Nic mi nie jest! — zawyła z wnętrza niedźwiedzia Urszula. — To były ślepe naboje!

— Uff, jak dobrze — kobieta na werandzie odetchnęła z ulgą.

— Ty się tak nie ciesz, to twoja wina, że nie było mnie stać na prawdziwe! Gdybym tylko miała! Gdyby tylko…! Albo ty, albo ja i miałabyś mnie na sumieniu! — Urszula sukcesywnie zdzierała sobie gardło. Kiedy tak wykrzykiwała, Zbigniew i Manfred stali, patrząc na siebie.

— Zbigniewie, to dopiero spotkanie, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę — powiedział Manfred z głębi niedźwiedzia.

— To miał być ten urlop, który mi zafundowałeś — wyjaśnił mężczyzna na werandzie. Było mi tak przykro, że nie mogło cię tu ze mną być, ale teraz jesteś. Jak to się w ogóle stało?

— Obiecałem pomóc Urszuli odzyskać pieniądze, które pożyczyła razem z Sabiną, bo Sabina…

— Tak, już rozumiem. Typowa Sabina — zaśmiał się Zbigniew. 

— Ale kto by pomyślał, że przyjedzie tu właśnie z tobą?

— Wiesz, jak ją ciągnie do pieniędzy, jak mysz do sera — stwierdził mężczyzna.

— To prawda — potwierdził głos z wnętrza niedźwiedzia.

— Manfredzie — oznajmił Zbigniew. — Ściągnij to futro, chcę zobaczyć twoją twarz.

Niedźwiedź ściągnął głowę, ukazując uśmiechnięte męskie oblicze obdarzone solidnym wąsem. Zbigniew i Manfred spojrzeli sobie głęboko w oczy, po czym rzucili się sobie w ramiona.

— Chyba mamy urlop do nadrobienia — stwierdził Manfred, zrzuciwszy resztę futra, i dwaj mężczyźni ruszyli przed siebie, pozostawiając porządnie skonfundowaną Sabinę i wściekle miotającą się w poległym niedźwiedziu Urszulę za sobą.

Sabina próbowała ogarnąć myślami to, co się właśnie wydarzyło. Wtedy grzbiet powalonego niedźwiedzia zaczął jakby bulgotać, po chwili otworzył się suwak i z trudem wygramoliła się z jego wnętrza kobieta.

—Ty złodziejko! Ty perfidna świnio! Jak mogłaś?! — krzyknęła, wymachując pięścią w stronę Sabiny. Sabina spojrzała na nią, a potem na oddalających się mężczyzn. Dokonała szybkiej kalkulacji i stwierdziwszy, że kompletnie nie opłaca jej się teraz przebywać w towarzystwie Urszuli, ruszyła w te pędy, próbując dogonić Zbigniewa i Manfreda.

Urszula była nieco oszołomiona i lekko skołowana, spędziwszy kilka dobrych godzin uwięziona pod stertą futra. Patrzyła, jak Sabina ucieka od niej, i nagle uświadomiła sobie, że stoi sama przed górskim domkiem, a wszyscy oddalili się już na sporą odległość.

— Nie zostawiajcie mnie tutaj! Poczekajcie na mnie! — wrzasnęła i pobiegła co sił za nimi, bo jak wiadomo, wspólne kredyty bywają bardziej wiążące od ślubu.