KLAUDIA ROGOWICZ

Sztuka w stolicy

Oderwała się góra lodowa.
Statek Powietrzny
Obłok Pacyfiku
stoi i patrzy.

List bez odpowiedzi, adresat zapominany.

Aktywnie aktywni na chodnikach

Tylko Człowiek-Kutas zastanawia się, jakim był chujem.

Eksponaty

Wystawiamy się

Instalacje kuchenne
konceptualne historie

Video Art
przesuwane performensy

Zamknięci we własnych muzeach,
jesteśmy obecni,
bez ustanku.

Ku górze

Wołam na próżno,
tafle odbijają krzyk.
Ludzie-ptaki drwią,
skrzydło do skrzydła.

Wołam coraz głośniej,
przekrzykują mnie szuwary.

Zachrypłam,
ktoś za mną
patrzy w niebo
z wiarą w Boga
Anioły
i UFO.

Patriarchatu pamięci żałosny rapsod

Nie dogodzisz jej,
ciągle się śmieje
i mówi pod nosem,
że ludzkość Norwid już dawno wpędził do grobu.

Bekieszowi niebo własne dedykowane

Zamek się raduje,
wjechał śmiało,
gubiąc złote podkowy.

Rumak gwiaździsty,
Bekiesz puka lejcami.

Ciesz się, Dziewico Lanckorońska,
że w tym Niebie będziesz mieć jego kolczyk za księżyc!

Klaudia Rogowicz (ur. w 1987 r.) — poetka, prozaiczka, scenarzystka, dramatopisarka i eseistka. Publikowała m.in. w: „Czasie Kultury”, „Czasie Literatury”, „Helikopterze”, „Migotaniach”, „Twórczości”, „Wakacie”, „Ypsilonie”, „Zupełnie Innym Świecie”, a także za granicą (Bośnia, Łotwa, Kanada, Słowenia, USA). Jej utwory ukazały się w antologiach, m.in. w pokonkursowym zbiorze Świtezianka w jeansach (2022), polsko-niemieckiej antologii Dzieciństwo w Polsce. Dzieciństwo w Niemczech (2015) oraz w ramach projektu kulturalnego Fan Page’u Gay Friendly in Poland.

Rafał Kasprzyk: Człowiek zmiażdżony, czyli szacowanie chaosu

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki: Większe i mniejsze żywoty polskie. 17 [Tkaczuk Bohdan, Toczek Stanisława, Węgierski Jerzy Julian, Wilgat-Stocka Jadwiga, Wysoczańscy]

aktualności o e-eleWatorze aktualny numer archiwum spotkania media autorzy e-eleWatora bibliografia