È pericoloso appoggiarsi

nieważne byle podejść
w Navigli w hipsterskiej kawiarni

każdy nosi twoje spodnie
każdy mówi po włosku tym
samym dialektem z południa
kawa kosztuje tyle samo a
czas się zatrzymał

w tym wierszu nie chodzi o nic
o nic głębszego

głęboki jest tylko kanałek Navigli Darsena
do którego wskoczyłbym
za pięć euro
                    /w oddzielnym banknocie
i spodniach, w których
wypadł ostatni guzik
mimo że nie jest to wtorek

Z Porta Venezia do Centrale linia M1

od żartu do żartu
warto robić z siebie
błazna.

błazny zwykle piją
coca-colę, po całej nocy
picia, po próbowaniu
grappy w wydaniu dla emerytów.

ja nigdy nie przejdę na emeryturę,
na emeryturę przechodzi żart
w zielonym swetrze, a twoja koszula
była czarna i rozmawialiśmy o twoim
nauczycielu hiszpańskiego z Wenezueli.

nie zapytałem o numer bo się wstydzę.

wstydzę się też pisać wiersze, od kiedy
                    ktoś powiedział mi, że są za mało tyrtejskie,
a ja zdecydowałem pisać w notatkach mojego ajfona.

„w innym świecie mieszkalibyśmy ze sobą w Argentynie”
to był najżałośniejszy mail, jaki w życiu napisałem,
żałosny jak
niezapytanie o numer, kiedy wiesz, że i tak
nigdy nie będziesz na niego dzwonić.

Czy noszę bombę w swoim plecaku

w kawiarnii Panzera przy Milano Centrale
zamówiłem cannolo i kawę i poszedłem
do kibla się odlać √

bo miałem kolkę i kaca i nie chciało mi się
kolejnego dnia znowu wstawać do szkoły
zostawiłem plecak a
w plecaku mogła być bomba

jeden z kelnerów wszedł więc do kibla i zapytał

czy wszystko w porządku
i czy mam jak zapłacić

wychodziłem i powiedziałem że tak
oczywiście

a Enrico Tempesta czekał na zewnątrz
                    niosłem mu książkę i kilka filmów o burzy
żadnego z nich jeszcze nie obejrzałem
chyba

Nowe metro / linia M5

Sofii Alessandri i Federice Fortunie, z przyjaźnią

let it be

bo można nawet zatańczyć w metrze
bo można się zgubić w metrze

nie znając drogi do wyjścia