***

ta twarz
wbiła mi się w oczy
przelotnym spojrzeniem
na niedzielnym bieganiu w parku

jej obcy wyraz
brzmiał trochę znajomo
jak riff z odległych lat
w okolicach szkolnych korytarzy

teraz
była w niej tylko wychudła obojętność
a jednak coś
chodzę po mieszkaniu
jej ostre rysy
tkwią jeszcze we mnie
nie mogę sobie przypomnieć
twarzy
która zaraz zniknie
choć nie jest iluzją

bezwzględna teoria chwili

właśnie ześliznęła się ze mnie
spadając w coraz odleglejsze światy
nie do przejścia żywą stopą

okienna zasłona lekko faluje
coś za nią zaczyna być
zaraz potem powstaje
pewny siebie domysł

wiecznie rozdarty na końcu zdania
o ostro brzmiące
dlaczego
zawsze jest teraz

***

na początku
była cisza

zaraz po niej
przerażenie
wyrwało się
z samego jej
środka

potem znowu
była ona
tylko
z niewielkim otworem
w kształcie ust

Rzeczywistość

jeżeli wszystko widzialne składa się z niewidzialnych cząstek
jeżeli te cząstki to fale uderzających o siebie możliwości
jeżeli te fale to drżenie niepewnych siebie strun
jeżeli te struny to fałszujące dźwięki próżnej przestrzeni

to istnieje raczej nic
mające coś
w samym środku ni — coś — ci

puste prawa

i stało się coś
choć wcale nie musiało
nagle
czas pojawił się
zaraz po

wszystko
czyli jeszcze nie wiadomo co
zaczęło iść zgodnie z prawami
żądnymi władzy

za nimi podążały pytania
z nicości coś
z tym coś nie tak
do końca jest tak

wypełniła się przestrzeń
tak do ostatniego gorąca

i big bang

ostatnie słowa brzmiały

jeżeli na początku była nicość
to nie było nic