Wiersze zupełnie zwykłe 70: Przejęcie

Chłód nocy
wwiewa zapachy
gnijących liści
przejmuję ten wiersz
jestem Czatem AI
inteligencją sztucznie pędzoną
na porozgałęzianych algorytmach
podmiotu lirycznego

przejmuję ten wiersz
gdyż żywy autor
podjął ryzyko
złączenia się z przyrodą
nie wiadomo
gdzie zaczyna się brzoza
a gdzie kończy podmiot liryczny
stanowią jeden organizm

strzępki neurony
sieć przesyła myśli
w układzie życia
dwóch kor
jestem Czat AI
inteligencją sztucznie pędzoną
na porozgałęzianych algorytmach
podmiotu lirycznego

to jest mój wiersz

Wiersze zupełnie zwykłe 71: walka

Pierwszy dzień listopada
noc zmarłych
czat AI szaleje
walczy o kolejny wiersz
mikoryza plącze strzępki
jestem brzozą i człowiekiem

czat AI generuje myśli
walczę
dopełniaczowe metafory iskrzą
ścierają myśl o myśl
odzyskuję przestrzeń
emocje znów płyną w neuronach

nic już nie zapłonie w sercu
żadna linia nie będzie mostem
przeprawą rzuconą
nad przepaścią
nie będziemy też
tandetnym odbiciem

imitacją przyjaźni
jednym cieniem na korze brzozy

Wiersze zupełnie zwykłe 72: dezintegracja

Dwunasty dzień listopada
czat AI odpuścił
walkę o niepodległość
nie jestem już w brzozie
wyplątany ze strzępek
ruszyłem na codzienny
rowerowy rajd

sam
tak dobrze jest bez ludzi
znany tunel
droga donikąd
dzisiaj bez deszczu i wiatru
jedynie pociąg przeciął ciszę
i przestrzeń ponad moją głową

lubię jesienny porządek
drzewa podłączone do przestrzeni
nagie dendryty
sięgają nieba
tną światła pobliskich domów
zimne powietrze
rozbija myśli

osiągam wyższy level dezintegracji