WOJCIECH BRZOSKA
ziemia i ludzie
być winnym za innych.
wobec tego, co inne.
mieć za mało łez,
żeby napoić
matkę zet.
za dużo zużytych słów,
żeby nazwać
ten ból.
ranę po bobrze,
nabitym na ostry
pień.
przez gatunek
na literę
el.
najmądrzejszy
i zdolny
do wszystkiego.
ziemia drży
tej nocy zatrzęsła się ziemia.
trzy stopnie w skali richtera
pod domami, których
nie ma.
z których wyparowały pary,
zanim w nich zamieszkały.
tej nocy zatrzęsła się ziemia
pod pustką nie do
wypełnienia.
pod domem, o którym marzycie,
taj nocy zatrzęsło się
życie.
menedżerowie nostalgii
przez cały tydzień: żydowskie cmentarze,
puste pola, kamienice.
szlakiem ich rodzin, jak na bergmanowskiej
szachownicy.
w nocy jeden sen: zgubione wszystkie zegarki,
pustka na nadgarstku.
milcząc, wierzę wiarą kwakrów.
trzymam się z nimi
czasem.
Wojciech Brzoska (ur. w 1978 r.) — poeta, absolwent kulturoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2002). Mieszka w Katowicach. Tłumaczony na angielski, czeski, hiszpański, niemiecki, serbski, słowacki, słoweński i ukraiński. Wydał książki poetyckie: Blisko coraz dalej (2000), Niebo nad Sosnowcem (2001), Wiersze podejrzane (2003), Sacro casco (2006), Przez judasza (2008), Drugi koniec wszystkiego (2010), W każdym momencie, na przyjście i odejście (2015), Jutro nic dla nas nie ma (2017), Ucho środkowe (2020), Plejady (2021) oraz Senny ofsajd (2022).
aktualności o e-eleWatorze aktualny numer archiwum spotkania media autorzy e-eleWatora bibliografia
wydawca kontakt polityka prywatności copyright © 2023 – 2024 e-eleWator . all rights reserved

copyright © 2023 – 2024 e-eleWator
all rights reserved