***

Nie umieliśmy grać w ich gry.
Wzór na świat, którego uczyli nas w szkole,
ciągle wylatywał nam z pamięci.

Mieliśmy motyli naskórek.
Góry we mgle były dla nas
jak złożone dłonie anioła.

W twarzach wszystkich pięknych
kobiet tak naprawdę szukaliśmy Boga,
ale o tym nie wiedzieliśmy.

Wypisano nas ze świata
zanim się z niego wypisaliśmy.
Byliśmy wyjęci spod prawa meldunku,
ciążenia i wiatru.

Podręcznik do żucia życia
pozostał dla nas tajemnicą.
Znowu się nie nauczyliście, mówił świat.
Znowu będziecie musieli zostać
w szkole po lekcjach.

Więc zostaliśmy.
Po jej korytarzach błąkamy się do dziś.

***

Byłem cały z powietrza i
cały odwiązałem się od rzeczy.
Wypuściłem szklankę, łyżkę,
siekierę, wszystkie dokumenty,
listy, pióro, klamkę
i wszystkie pomysły.
Odbijałem się od obłoków.

***

Kto będzie kiedyś pamiętał,
że był taki rok, taki miesiąc i dzień.

Nawet my sami pomyślimy,
że to wszystko spotkało jakby nie nas.

I gotowi bylibyśmy w to uwierzyć,
gdyby nie niezbite dowody.
Zdjęcia, które z rozczuleniem przeglądamy,
notatki z wykładów, wycięte prognozy pogody.

Zapiski wynieść śmieci, zrobić zakupy,
napisać wiersz i niezdarnie, nieporadnie,
koślawym pismem przeżyć następny dzień.

Puste dłonie

Nie posiadała siebie ze szczęścia
ani czegokolwiek innego.

Otworzyła ręce i wypuściła,
w jej duszy wiał wiatr.