Po co mi tytuł

Być może
przeczytam od prawej do lewej
w sepii lub w CMYK-u
dziennik pokładowy źrenicy
Podobno u niej bez zmian
tylko astygmatyzm
lawiruje płaskorzeźbą słowa

Moje niesymetryczne oko
na styku splotu zaćmienia
tych którzy czekają na weryfikację
strony wyrwanej z gazety
bawi się w dobrego i złego policjanta
by odchudzić rozum z szumowin
rozgotowanych za młodu

i udaje że nie słyszy
głosu spod lady

Samorodek

Taszczą na plecach imiona
z winklem w kolorze czerwonym,
bez adresu.
Nazwisk już nie udźwignęli.

Idą — aż po uszy w piach.
Ludzie celują w pasiaki.
Osierocają przydrożne świątki,
sierpniowe żniwa,
deszcz spulchniający wykopki,
sznur zdrowasiek zza pazuchy,
wyschnięte usta,
zgarbowane dłonie i stopy,
skremowane marzenia,
realne jeszcze chwilę przed.

Duchy, bez śladu posianych filcoków,
naoczni w gablotach
uobecniają nieumarłych memoriałami
z pinakotek. Bo brakuje miejsca na twardym dysku,
by uznać za niebyłe.

Matryca

Nigdy jaśniej o tej godzinie
nie lśniła iskra w oku,
patrzę na krajobraz ciała.
Wiary nie daję, że tej dziewczyny
już nie ma.

Że w pogoni za, uciekła przed
kropką zdania,
pustym nawiasem,
przecinkiem bez tekstu,
przedrzeźniając wiatr
z głodu nasycenia.

Kruchość

Kwiaty pod ziemią rosną dla świętych,
wąchają je, kiedy budzi się wiatr.
W ogrodach zostają jedynie łodygi. Kolorowe płatki,
lukrecjowe zapachy i okazyjne przybrania
więdną w cieniu drzew.
Gdzie liście?

Czy jest tam jakaś ławka, na której
mógłby odpocząć Bóg?

Nie czytam podrobów,
prorokiem bywam,
niezupełnie ufam kropli, która
nie drąży — pogrąża
i nie chodzi mi o to,
by zakiełkować,
ale by nie zostać patykiem.

Popiół

Milimetr od serca
za matrycą czasu
krawędzią jesieni
skanduję noc wierszogenną

do długości słowa
na odległość wiatru
topię w łzach rozczłonkowany dotyk

wymazuję siebie
z twoich dłoni