Cztery

Którejś nocy zarówno dom, jak i auto Fredka zniknęły, wessane przez równoległą rzeczywistość. Fredek, zasmucony stratą, pocieszał się myślą, że może wspomniane dobra materialne komuś bardziej się przydadzą. Niezawodny w takich chwilach pragmatyzm podpowiadał, że właśnie odpadło mu płacenie rachunków, tudzież nużące czynności typu tankowanie czy przeglądy, nieodłącznie związane z posiadaniem czterech kółek.

Kolejną pozytywną konsekwencją wspomnianej sytuacji było to, że Fredek niemalże z dnia na dzień stał się pracownikiem miesiąca, a później roku.

Jak do tego doszło? Otóż, nie mając własnych czterech kątów, zamieszkał w biurze.

Z czasem koledzy zaczęli opowiadać o Fredku sprośne żarty, w których — w różnych konfiguracjach — pojawiały się takie elementy jak jaja na twardo, kisiel, keczup i majonez. Niewykluczone, że zainteresowany sam się przyczynił do ich powstania, bo nabył zwyczaju paradowania po miejscu pracy w czapce kucharskiej i fartuszku w cztery duże zielone grochy. Zazwyczaj pamiętał o tym, by zmienić ten strój, zanim do biura docierali inni pracownicy, jednak bywało, że uskrzydlony wizją stworzenia własnej restauracji, po prostu się zapominał.

Do osób, którym taki stan rzeczy przeszkadzał i które przy byle okazji wyrażały swą dezaprobatę dla kulinarnych zapędów Fredka, należała pani sprzątająca, nieodmiennie zirytowana rozrzucanymi przez kucharza-amatora okruchami ciasta drożdżowego.

Przełom nastąpił, gdy Fredek odnalazł akt własności swego domu i dowód zakupu samochodu.

W ramach przeprosin za przysporzenie dodatkowej pracy, przekazał sprzątaczce dokumenty wraz z zapewnieniem, że niniejszym staje się właścicielką wspomnianych rzeczy. O ile, rzecz jasna, zdoła je odnaleźć.

Czy odnalazła, trudno powiedzieć, bo od tamtej pory nikt jej nie widział.

Powrót z zaświatów

— Lubisz swoich sąsiadów?

— Nie.

— Nikogo?

— No, jest taka jedna…

— Jak ma na imię?

— Róża.

— Podoba ci się?

— Tak, oczywiście. Ale, jakby to powiedzieć, trochę kaprysi, no i…

— Moment! Uważasz się za Małego Księcia?

— Jakiego małego, do chuja?! Urosłem, nie widać?!