Zagubiony w cieple

oszołomiony widokiem
z balkonu

liczę, że wyjadę z miasta
na chwilę

na zimę. Usiłuję
znaleźć fragment

za którym będę tęsknił
wyodrębnić

obudziłaś mnie i powiedziałaś

wydawało mi się, że płaczesz

wręcz przeciwnie
wciągam łzy, odparłem

zręczyny

kiedy po długiej, wyczerpującej dla wszystkich w tym wierszu operacji
podczas której wycięto z ciebie do końca kobiece sprawy

odwiedziłem cię w ciemnej sali, wtopioną w szpitalną pościel
coś jak cień ciebie, spod i znad którego majaczyły strużki kroplówki i cewnika

podaj mi, proszę, i wsuń na palec obrączkę, ściągnęli mi przed operacją, powiedziałaś

i zaręczając się po raz kolejny w sterylnej ciszy, pachnącej wspomnieniem moczu
i intensywnie bieżącym lizolem, pomyślałem, że tak zręcznie uniosłaś ten wiersz

tak wysoko, że migają mu przed oczami wszystkie byłe i niebyłe wyrazy kobiety

Kiedy wybuchnie wojna

historia zawsze zaprzęga język, a przy okazji miłość
kiedy wybuchnie wojna, pójdę się napierdalać w imię

ojczyzny, która dała mi wyłącznie język
śmierć na wojnie zaprzęga język, w ogóle śmierć mówi

w języku ojczystym, inaczej niż miłość, która nie mówi
dodaje kolorytu narracji wojny, którą później w jakiejś książce

w jakimś filmie z lektorem, w czyjejś korzyści
odzwierciedli brak dopowiedzenia zdania o niej samej