Odbicia

Nie istnieje kwiat,
którego zniszczyła wojna.

Nie istnieją trawy,
pokonane przez czołgi.

Powiedział chłopiec z pór roku
w pokoju pełnym rozrzuconych piór.

Po wietrznej jesieni i zimie.
Ile jeszcze? – zapytałem, a on

odpowiedział mi, jak zwykle,
wiosną. Armie łąk i pieśni na wietrze.

Te same, wciąż te same od tysiącleci.
Wrzosowiska. A jaka pogoda u ciebie,

lustrzaninie? Masz dzień pełen gniewu?
Czy może znowu się w kimś zakochałeś?

Przez głowę w świat. Gdzie żadnej dali już nie ma,
jedenaście wymiarów spogląda na siebie, jak twarze.

FM-2030 wraca do serca brzozy

roztrzaskać elektroniczne
jeden po drugim ogniwa łańcucha

wracając wcierać w dłonie
linie papilarne klonów

kiedy wygnano nie pamiętać
może pomiędzy commodore 64

a kwantowym qianshi
nokią 6110 a i-phone pro

1000 ręce wycierać o pogodę
o brzozę – z nią łzawiąc trochę

ożywiać warstwy zwęglonej
na eklektycznym krześle ψυχή

Spojrzenie

A potem pomyślałem o miliardach stworzeń
żyjących na atomie-Ziemi,
wokół której elektrony-księżyce.
Wokół głowy. Wokół
spojrzeń. Wokół –

Iskry.
Skala.
Iskry.
Skala.

I sieć
na czarnej,
gęstej wodzie.

Kto wyłania się z mroku?
W co znowu skleja się pył?

W których oczach?

Milknąca struna

powietrze
w pustym
pokoju
po
kłótni
gdy wszedł
z ulicy
uderzył
go wiar
pobitych
naczyń i
pary
głucho
wrzeszczących
skrzypiec
na wielkiej
białej
ścianie

Z mar

twych

wstałem

delirium tremens