Wesoły cmentarz

Patrzę na twarz uśmiechniętego
smutno kolarza z Wesołego Cmentarza
w Sapancie, który mógłby być mną.

Którym mógłbym być ja. Kolorowym
cmentarzem, odjechanym kolarzem,
pustym miejscem po własnej twarzy.

Po wszystkim pochłania mnie czczy
alabaster i cisza o niczym, i o tym
gruchają nad głową białe gołąbki.

Nie zatrzymuj się, znużony wędrowcze,
nad czczycą kolorów, świechtem
symboli. Stawiaj na swoim

życiu szare kapliczki
z najprostszych żywiołów,
stawiaj cudze

na swoim.

Aforyzmy o taktach życia

Kto by przypuszczał, że ten
ból w ciele może znaczyć inaczej,
niż znaczy. Niż myślałem, że znaczy.

Że w błysku sekundy tak bardzo
poszerzy przestrzeń życia, że nie
będzie jej widać (myślenie jest

duszą dystansu). Była drobna usterka,
jest wyrok, stąd powrót do dawnych
nawyków: czytanie w rytmie tykania

zegara, kapania, skraplania myśli
i słów. Nabożne słuchanie, jak szyby
niewidocznym ostrzem cierpliwie

tnie drobny deszcz.

Aforyzmy o mądrości nawyków

Stąd powrót do dawnych nawyków:
dmuchanie w rany, studiowanie kanonów
odwyku, grzebanie w marnym. Raczej

konserwacja antyków niż postępy
zdrowego snobizmu na życie. Niech
pan będzie mądrzejszy od swojego

umysłu. Czyli od kogo, czego? Czyli
kto? Tymczasem w drodze na rumowisko
Szrenicy w koronach drzew światło

toruje w gałęziach błyskotliwe prześwity.
Coś jak świetlik w piwnicy, który pożera
mrok. Niech Pan będzie mądrzejszy

niż śmierć. Niż kto, co?