Wiersz dla szczura

W zmrożonej ziemi wydrążyłem łyżką
głęboki dołek, początek pionowego
tunelu, i wsunąłem do niego zawinięte
w chusteczki ciało szczura, który
przeżył z nami kilkanaście miesięcy,
zanim trafił tam, gdzie
trafił głową
w dół.

Na imię miał

Milczenie

Stoimy w ciemności.

Dajesz mi ręką znak, żebym połknął rzekę.

Czuję w sobie ryby. Kiedyś je zabijałem,
jakbym zabijał teraz siebie, nad tą wodą

niejasną, nieczystą.

Wszywka na wykończenie poezji

Nie wiesz, kto wykończy tę książkę. Nie wiesz, dlaczego to zrobi. Nie znasz go. Może jeszcze go nie ma; jeszcze nie wsunął się w to istnienie, rozpisane.

Nie wiesz nawet, jak skończy się ta książka, która miejscami przypomina życie twoje i nie twoje. Ale nie przeszkadza ci to o niej myśleć. Wręcz przeciwnie, tylko to pcha cię naprzód; ta niepewność, do czego ona prowadzi. Przez jakiś czas możesz się łudzić, że nie będzie aż tak źle, jak mówią. Nie wiesz zresztą, czy w ogóle skończy się ta książka. Gdybyś wiedział, nigdy byś nie zaczął.

Nic nie chcesz wiedzieć, nie przed czasem. Nawet tego, kto ją zaczął. Pewnie już się nie dowiesz. To nie jest coś, czego można się dowiedzieć. To można tylko przyjąć, na zakończenie, gdy gdzieś w pobliżu odsłoni się jakieś nowe piekło, niepozorne, bardzo podobne do innych piekieł, w jakich bywałeś. Zanim postanowiłeś skończyć z tym tu pisaniem.