Bogdan

1

Spotkałem go kilka dni temu w tramwaju. Ubrany był w nie pierwszej świeżości dżinsy i dość wyświechtaną koszulę w drobną niebieską kratkę. Trzymał się poręczy i widać było, że ręce ma mocno niedomyte. Bogdan, kiedyś umiarkowanie elegancki pracownik biura, wyglądał dziś nieszczególnie. Postarzał się jak jednorazowe kartonowe opakowanie, którego używano – choć z troską – to jednak wiele razy.

Nie widział mnie, a ja nie podszedłem, nie zagadałem. Nie wiedziałbym jak, o co. I najbardziej nie chciałem chyba wiedzieć. Spodziewałem się jakiejś banalnej opowieści, a że to, a że tamto i że jakoś to wszystko leci.

2

Mirka zadzwoniła, że złapała gumę. Przebrałem się w stare dżinsy i flanelową koszulę. Wezwałem taksówkę i pojechałem ratować. Koło zmieniłem, ale trochę się utytłałem, a jakże.

Do domu wracałem tramwajem. Trzymałem się poręczy, zerkając zawstydzony na swoją brudną rękę.

W pewnej chwili dostrzegłem kilka metrów przed sobą Bogdana. O dziwo, stał ubrany jak kiedyś: elegancko. Marynarka, świeża koszula, krawat. Chyba dostrzegł mnie kątem oka, ale po chwili odwrócił się tyłem. Pomyślałem, że tym razem podejdę, przywitam się i zagadam. Ruszyłem w jego kierunku. W tej samej chwili tramwaj zatrzymał się na przystanku i…

Bogdan wysiadł.

Jakby pośpiesznie.