Po sąsiedzku

Prześcignął nas karawan. Przez chwilę zastanawiałem się, czy to dobry, czy zły znak, aż przypomniałem sobie, że ja też kieruję trupobusem.

Nie śpieszy mi się, podobnie jak Alojzemu Nie-Pamiętam-Jego-Nazwiska, którego wiozę w jego ostatnią podróż. Miękko hamuję przed światłami i korzystając z okazji, rozglądam się po okolicy.

Nie spodziewałem się malowniczych widoków, jednak przytłaczająca marnota blokowiska nawet Buddę wprawiłaby w depresję. W ramach dbania o higienę umysłową odzywam się więc do Alojzego, wygodnie rozciągniętego w wyłożonej pluszem trumnie:

— Jak do tego doszło, jeśli można wiedzieć, że zszedł pan tak szybko? Trzydzieści wiosen i już… Do piachu?

Nie odpowiada od razu. Przeciągająca się cisza sugeruje, że trafił mi się małomówny cham. W końcu jednak słyszę ciche chrząkniecie, po czym Nie-Pamiętam-Jego-Nazwiska podejmuje swą opowieść:

— Od dziecka uwielbiałem słodycze. Rodzice starali się wpoić we mnie prawidłowe nawyki żywieniowe, podsuwając mi owoce i warzywa, niestety, należałem do upartych gnojków… Upieprzyłem sobie, że jestem uczulony na wszystko, poza naleśnikami.

— Grubo — zauważam. Światła zmieniają się, więc znów ruszamy w stronę cmentarza.

— Ano grubo — przytakuje. — Skończyłem podstawówkę, liceum, obroniłem magistra z matematyki. Zakochałem się. Założyłem rodzinę. Tyłem. Tyłem bezustannie. Któregoś razu moja żona, zalewając się łzami żalu, zakomunikowała mi, że muszę schudnąć, inaczej nie dożyję naszych złotych godów.

— No i?

— Zacząłem liczyć kalorie.

Jak to matematyk, pomyślałem, jednak z jakiegoś powodu nie powiedziałem tego na głos.

— Odstawiłem czekolady, bombonierki, czipsy i inne dziadostwa.

— Ale?

Zawsze jest jakieś „ale”.

— Od małego miałem słabość do miodu. Trzy, nie, cztery dni temu na śniadanie ukroiłem sobie kromkę i sowicie posmarowałem nim chlebek. Tyle że ten niby wielokwiatowy był lewy…

— Lewy?

— Podrobiony.

— Aha. — Kiwam głową ze zrozumieniem. — I co dalej?

— W sumie niewiele. Ugryzłem i chciałem przełknąć zbyt duży kawałek. Przez tą pieprzoną podróbkę chleb przykleił mi się do podniebienia i się udławiłem.

Zasłuchany w słodko-gorzką historię matematyka, ledwie rejestruję, że zbliżamy się do przejazdu kolejowego.

Dróżnik poprzedniego wieczoru świętował imieniny teściowej. Zapewne z tego powodu nie opuścił w porę szlabanów.

Drobiazg, który przypłaciłem życiem.

Cóż, mimo wszystko nie narzekam, bo szczęśliwym zbiegiem okoliczności pochowano mnie obok Alojzego. Choć jesteśmy sąsiadami już od dekady, nigdy dotąd się nie pokłóciliśmy, ba, do tej pory nie brakuje nam tematów do rozmów.

Naszym ulubionym jest rachunek prawdopodobieństwa.