Juan Manuel Roca (ur. w 1946 r. w Medellin) — kolumbijski poeta, prozaik, eseista, komentator kulturalny, krytyk literatury i sztuki. Dzieciństwo spędził w Meksyku i w Paryżu. Krytycy przypisują go do pokolenia „utraconych złudzeń” („generación desencantada”), którego przedstawiciele urodzeni na początku lat 40., debiutowali w latach 70. ubiegłego stulecia. Jego początkom poetyckim patronowali ekspresjoniści niemieccy, przede wszystkim jednak Rimbaud i Lautreamont, surrealiści francuscy i — z rodzimej, latynoskiej tradycji — wielki awangardzista peruwiański lat 20. i 30. XX wieku, Cesar Vallejo. Laureat wielu nagród krajowych i zagranicznych, wśród nich Państwowej Nagrody w dziedzinie Poezji (Kolumbia), nagrody imienia Lezama Limy na Kubie, nagrody Simona Bolivara za książki dziennikarskie. W roku 2014 otrzymał doktorat honoris causa na Universidad Nacional de Colombia. Od dwudziestu pięciu lat prowadzi warsztaty poetyckie w Casa Silva — słynnym na kontynencie latynoamerykańskim Domu Poezji w centrum Bogoty. W Bogocie także wydaje serię poetycką Cuadernos del violinista (Zeszyty skrzypka). Debiutował tomem poezji Memoria del agua (Pamięć wody, 1973). Opublikował wiele tomów poezji i wciąż uzupełnianych wyborów wierszy, m.in.: Cantar de lejania (Hymn dalekich stron, 2005), Las hipotesis de Nadie (Hipotezy Nikogo, 2006), Temporada de estatuas (Sezon pomników, 2010), De parte de la noche (Przekaz nocy, który przyniósł mu prestiżową nagrodę hiszpańskiego wydawnictwa Visor publikującego najświetniejszych poetów Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej, 2012) i Silabario del camino (Abecadło przydrożne, 2016). Jego wiersze i całe tomy poezji były tłumaczone na: angielski, arabski, chiński, francuski, grecki, holenderski, japoński, niemiecki, portugalski, rosyjski, rumuński, szwedzki i włoski. Jako prozaik jest autorem m.in. zbioru opowiadań Las plagas secretas y otros cuentos (Sekretne plagi i inne opowiadania, 2001) oraz powieści Esa mala costumbre de morir (Ten niedobry zwyczaj umierania, 2003). Opublikował kilka książek eseistycznych, m.in.: Museo de encuentros (Muzeum spotkań, 1995), La violencia y los poetas colombianos del siglo XX (Poeci kolumbijscy XX wieku wobec przemocy, 2007).

Krystyna Rodowska — poetka, eseistka, tłumaczka literatury francuskiej i hiszpańskojęzycznej, głównie poezji. Absolwentka filologii romańskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Współpracuje z „Literaturą na Świecie” od początku istnienia pisma, gdzie w latach 1979-1993 była etatowym redaktorem w dziale hiszpańskojęzycznym. Laureatka nagrody ZAIKS-u za wybitne osiągnięcia w zakresie przekładów z literatur: francusko- i hiszpańskojęzycznych (2005), za wkład w odkrywanie i promowanie w Polsce poezji francuskiej, otrzymała Oficerski Order Literatury i Sztuki, przyznany przez Minister Kultury Francji Fleur Pellerin (2015), a za całokształt twórczości srebrny medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2016). Jest członkiem współzałożycielem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, PEN-clubu, ZAIKS-u, oraz organizacji Poetas del Mundo („Poeci świata”). Redaktorka antologii (we własnym wyborze, przekładach i opracowaniu krytycznym): 14 poetów francuskich. Na szali znaków (2008) i 15 poetów latynoamerykańskich. Umocz wargi w kamieniu (2011; Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej, wrzesień 2011). W roku 2018 ukazał się jej przekład pierwszego z siedmiu tomów arcydzieła Marcela Prousta W poszukiwaniu utraconego czasu, za który uzyskała nominację do Nagrody Boya-Żeleńskiego (2019). Jej wiersze przetłumaczono na: angielski, arabski, czeski, francuski, hebrajski hiszpański, litewski, łotewski, rosyjski, rumuński, słowacki i publikowane w antologiach i pismach literackich tych krajów. Opublikowała tomy poetyckie: Gesty na śniegu (1968), Stan posiadania (1981), Nuta przeciw nucie (1993), Szelest, półmrok, sens (1995), Na dole płomień, w górze płomień (1996; wyróżnienie Fundacji Kultury), Bliżej nagości (2002), Abajo fuego, arriba fuego (wybór w języku hiszpańskim; tłum. Gerardo Beltran, Kuba 2010), Vers le Nu (wybór poezji w języku francuskim; tłum. Bernard Noël; Francja 2012), Wiersze przesiane 1968-2011 (2012), Jest się czymś więcej (2017), Nic prócz O. Wiersze z lat 1968-2018 (2019), Cudze Moje wiersze (2021).